После 3 дена трубење околу Рамковски, пари во кеш, пилиња (?!?!?!), фашисти и демократи, тепачи и тепани, вакви, онакви, ти реков, ми рече јас се уште, верувале или не, не сум прочитала реакција во врска со концертот на Цеца!!! Санаваган!!!

Како изгледала? Дали завивала? Дали и се градите поголеми од минатиот концерт? Дали ја испеала македонско девојче? Како и завршила вечерата со Латас? Си отишол ли на сред сркање супа или имале можност и баклава да бапнат за десерт ? Еден куп неодговорени прашања имам…

Можеби пријателчињата по социјалниве мрежи не ми се толку хардкор, но и по медиуми ништо нема. Минатиот пат кога госпожата правеше концерт во Скопје, беше тоа вест на деценијата. Цела Илинденска беше блокирана, мислиш претседателот треба да помине секој момент. Јадна таа, овој пат ја засенил некој мрсул што, молим ти се, не плаќал данок и перел пари.

Додуше, кога трезвено ќе погледнам на работите, се освестувам дека и всушност така треба да биде. Можеби целиот овој циркус имаше некое позитивно дејство!

Што ти се вика медиумска моќ бре!!!

Паника меѓу македонското население. Отпадна епизода на Кога лисјата паѓаат. Се крена цел народ на нозе, и машко и женско. А1 е под опсада.

Генерално сум многу изнервирана, и покрај првокласната забава што ми ја приреди Твитер вчера. Колку креативни и талентирани деца да ти имало, ама креативноста им доаѓа до израз кога треба да се фаќа сеир, а не да се прави нешто корисно. Изнервирана зошто по не знам кој пат, си се потсеќам на зборовите на Ристо Вртев и тажно констатирам дека тие се сеуште нашата реалност:

“Пат до Европа, провинциска слава

Со смкнати гаќи и опинок на глава”

Ни фали по еден опинок на сите, и да отидеме во неповрат. Полицијата вчера, ко мутава, стои и ништо не зборува. Ништо! Рака на срце, тие таму не ни треба да зборат, тие извршуваат должност. Но мора да има некој меѓу нив кој што им е шеф и кај кој што ќе бидат упатени новинарите, и кој што кога ќе го прашаат „Извинете, зошто сум спречена да одам на работа?„ да каже заради дрн мрн причини…. какви и да биле причините. А кога зборуваа, тоа наликуваше на рекетарски муабет, а не на полициско легитимирање.

“Дај легитимирај се бе ајде!” Го седнале тројца полицајци еден од обезбедувањето на А1 на хауба, го фатиле за врат, и му се обраќаат со овие зборови. Јас не знам од кога на полицијата и е дозволено при легитимирање да се обраќа со вакви зборови, па уште одозгора на се без персирање.

Иво Котевски си ја одработи задачата као послушно учениче со сите петки. Додека разурланиот Борјан Јовановски вриштеше низ студио како некоја налудничава жена, овој мртов ладен 10 минути му правеше Play, Rewind, Stop, Play….

“Согласно законот…. дрн мрн… “

(пауза, Борјан се дере)…

“Ние постапуваме по налог на дрн мрн….”

(Борјан се уште се дере)

“Се работи за манипулација дрн мрн….” 

(Борјан, изнервиран до јаја во стилот на Јанко го гаси портпаролот и ко мангуп се врти на камерата и вика: Иво ќе дојдеш тука да се разбереме…)

Ништо поголемо ниво од она на полицијата. И повторно нели без персирање, кафански муабет на Ти. Можеби сум веќе долго тука, во земја каде што персирањето оди под дифолт. Дури и ако соговорникот е 30 години постар од тебе. Се додека не се договорите обострано дека може да се обраќате на Ти, овде се персира. Некогаш е претерано, но… Со опроштење, да го ебам, не може на портпаролот на министертво за внатрешни работи во емисија во живо на телевизија да му се обраќа со зборовите: Иво твоите полицајци тепаат. Како прво не се негови полицајци, а како второ во тој момент за сите нас тој е господин Котевски!

Новинарки пиштат вриштат, биле тепани. И целите потресени, без шминка (за поголем ефект), со рацете скрстени и демек се тресат од потресеност ги пренесуваат во живо бруталностите на полицијата.

Надвор пак, со автобуси од Св. Николе и Кривогаштани, спонтано во рок од саат време се собраа луѓе со транспаренти “Доле влада”. Еден дечко на Твитер многу шармантно ги прокоментира. “Колку коштаат овие спонтаниве, да ги зеам кога ми доаѓа инспекција у дуќан?”

Власта ќути, ја нема ни под дрво ни под камен. Нити премиер, нити министри… село без кучиња. И како по обичај, секое чудо за 3 дена, ќе поќутат уште малку, ќе излезат после тоа со некое оскудно соопштение, пак ќе поќутат и се ќе се заборави додека да ја направите првата сарма.

Опозиционерите кутри, повторно ќе цитирам тип од Твитер, им се израдуваа на камерите ко Етјопиец на парче леб. Се изредија сите до еден, дотерани, исчешлани, стокмени, и сите до еден не заборавија да повторат дека ова е фашизам, диктатура, ти реков ми рече… А кога по некое време го затворија патот (Господ знае зошто), не пропуштија во живо да се јават во емисија да и дадат до знаење на јавноста дека се спречени да дојдат. Ќе пропадне чунки емисијата без нив.

Едно не ми е јасно само. Зошто од сам старт не кажаа дека се работи за асистенција на УЈП. А не народ ко теле во шарена врата гледа телевизија 3 саати и никому ништо не му е јасно. И одозгора на се, после неколку саати, и засилување добија, специјалци!!!! Со пушкомитралези!!! Мислиш бомби деактивираат.

Разочарана сум од полицијата, но многу поразочарана сум од новинарите. Наместо барем тие да останат смирени, и достоинствени во работата, направија толкава хистерија, што дури вчера се мислев да не одам на пиво за да гледам А1. А кога веќе решија да прават циркус, можеа барем да го викнат Амди Бајрам во студио. Вака целата патрдија ја прогласувам за неуспешна!!!

----------------------------------------------------------------------------

2 саати подоцна, владата си пука самата себе си во колено. Биг тајм. И покрај тоа што официјалниот став вчера вечер беше дека целиот театар е поради чешлање на финансовото работење на фирми регистрирани на истата адреса со А1 кои што немаат врска со медиумите, туку со прехрамбена индустрија, пломбирани се просториите на Време и Шпиц, како и компјутерскиот центар на А1 за само кратко потоа некој да влезе, и насилно да ја извади пломбата и скрши вратата.

Идам да си купам шешир. На див запад без шешир не иде.

 

Дал да плачам ил да се смеам, твојот лик не ми кажува… Изгледа од домашен фестифал не се рипа директ на Евровизија. Не дека сум некој евровизиски фан, ама брате и оној одлепенион Германец што пред неколку години се качуваше по шипки на Евровизија не беше некој достоен репрезент на својата нација, ама знаеше да сврзе 2 просто-проширени реченици.

И дури јас да се одлучам дали ќе и фаќам сеир на нашата пастрмка во Осло, или ќе бидам тажна што ете по некоја случајност тој во моментов е најголем репрезент на мојата мала држава за која малкумина знаат во светот, го тргнале фиш клипот од Јутјуб богати. Не можам да го прегледам уште еднаш да се одлучам.

Се прават муабети во студентскиов дом да се гледало Евровозија заедно. Јас ќутам. Страв ми е. Кој знае што ли ќе му текне да истресе кога ќе заврши со пеење.

Добро бе мајко му стара, од толку ѕвезди на нашето мало небо, не се најде една да го посоветува Ѓоко? Да му каже кога ќе те прашаат како се осеќаш, кажи многу ми е убаво тука, а не дека се осеќаш како проклета риба!!!

А кутриот Ѓоко сега сигурно седи во соба и се преколнува самиот себеси: З’ш бегав од часојне по англиски? Морееее, убо ми велеше мама, ама кој да ја слуша… Од тага може и норвешка пастрмка да нарача.

Школи за странски јазици – сега му а мајката!

*** Специјален пакет за пејачи/ки - Лрн инглиш тил д некст Јуровижн.***

*** Тренинзи за интервјуа вклучени ***

*** Специјален подарок за сите учесници – привезок во форма на пастрмка***

Ајде малку претприемачки дух! Има како алва да оди! Сигурно пола македонска естрада седи дома и размислува, леле ќуи а јас да бев, може и полошо ќе поминев.

Мили мои тоа е, со свој камен по глава! Ние го пративме, не некој друг. НИЕ!!!

 

Во оваа земја се мора да е големо. Не можеш да купиш едно пакетче паломи. Ако ти се растече носот случајно, може само да купиш паковање од 18 пакетчиња. Тоалетна хартија има само во паковање од 10 ролни. Морковите во супермаркет личат на краставици, а краставиците на модри патлиџани. Компири може да се купат само во паковање од 2 кг. Домати има преку целата година. Без разлика што имаат вкус на сапун, масовно се купуваат.Имам впечаток дека овој народ има заборавено што значи сезонски зеленчук и овошје. Јагоди веќе излегуваат почеток на март. Од што се тврди може забите да ти се скршат. Ако ти е сува устата, не можеш да купиш едно лабело, мора 3 одеднаш да купиш. Што ќе им правиш на другите после мисли му ја. 3 блузи по цена на 2. Се купува масовно, не му ја мислат што ќе им прават на 3 исти блузи во шкаф. Битно е на попуст.

Многу ми е интересен овој феномен. Да беше кај нас вака, немаше да ме чуди. Ние не сме се уште толку индивидуалистичко општество, голем дел од нас се уште живеат со мајки, татковци, сестри и браќа (некои дури и со баби и дедовци). И кај нас купувањето на една ролна тоалетна хартија нема многу смисла, нели? Ама овде каде што една третина од населението е разведено, друга третина живее сама од принцип и трета третина што претстатува пандан на нашето семејно живеење, е многу пологично да му продаваш на купувачот една ролна тоалет папир. А тие купуваат ли купуваат. Збудалено потрошувачко општество. Посебно пред празници. Во супермаркетите се купува како да се во очекување на апокалипса. 

Од друга страна има некои продукти кои што се продаваат во многу мали количини, Пластични чаши се најчесто по 10 во паковање. Кој прави забава со 10 гости? Малини во пластична опаковка од 200г. Таман да ти влезат во заби. И моето омилено нели лубеница на парче. 

Ете една мала анализа од мене, без заклучок, веќе подолго време ме мачи, а се почна од таму кога минатата година настинав и морав да купам ни помалку ни повеќе 18 пакетчиња паломи кои што уште ми се на полицата и фаќаат место и прашина. Ќе ги фрлам кај и да е….

Абе како да не се чувствуваш испровоциран после ваков текст. Понекогаш дури си викам, Јовано будало ниедна, во ниедно време седиш на компјутер и јадеш трици само за да си олесниш на душата, а види го овој, го прави истото, ама за пари. За многу пари.

Дојде време Латас да се жали како тоа децата ни биле отруени со политика. Тоа ти е исто како Милка да излезе со став дека чоколадото дебелее, за одма утредента да извади нов тип на чоколадо, и тоа по промотивна цена. Децата мили Латасе ни се отруени со политика од корумпирани медиуми како твоите. Многу ме интересира со каква ли колкумна ќе излезеше да беше полтрон на Берлускони, после оној испад кога тој и чешкиот министер си правеа пул парти со еден куп топлес 18 годишни манекенки. Како ли во таа ситуација ќе ги окривеше СДСМ, соросоидите, героидите, предавниците и душманите.

Но добро. Ај што се отруени, па и биле ретардирани. Не биле така едуцирани како децата во Германија и Холандија. За Холандија не знам, ама за Германија со полна одговорност тврдам дека нивото на општа култура во оваа напредна земја е на многу ниско ниво. Баш пред некој ден во воз седев карши двајца дечки што беа тргнале на факултет (!). Беа околу 22 – 23 години. Разговорот меѓу нив се одвиваше вака:

Фриц: Пред недела дена се вратив од Париз.

Ханс: Еј, како беше? Каде беше?

Фриџ; Многу беше убаво. Леле какви музеи имаат да видиш, огромни се. Во Лувр на пример има слики што се големи од подот до таванот. Замисли, на цел ѕид!!

Ханс: Лувр? Што беше тоа?

Фриц: Абе Лувр, не ти текнува? Од Кодот на Да Винчи?

Да не беше Ден Браун и неговиот бестселлер Ханс и Фриц немаше и ден денес да знаат што е Лувр и што се има во него. За Мона Лиза дали чуле не знам, не падна муабет на таа тема.

Германските деца не знаат кој е Лав Толстој, не знаат кој кажал раздели па владеј. Особено па не ако им го кажеш на латински. Кога ќе им кажеш дека си православен, понекогаш не се сигурни дали православен значи дека си христијанин. Школскиот систем им е таков што уште во 7 - 8 одделение во однос на претходно покажаниот успех им се предодредува дали ќе може да студираат или не. И тие што немаат добар успех одат во Hauptschule или Realschule каде што не добиваат средно образование со квалитет на гимназиско образование. Се насочуваат или кон изучување на занает или некакви високи стручни школи. И затоа 2/3 од нив не знаат кој е Толстој. А кај нас и тие што сакаа литература и тие што не сакаа мораа да знаат каква била бојата на фустанот на портретот на Ана Каренина. И затоа мене сега ми е јасно зошто во средновековна Русија аристократијата низ дома зборувала на француски.

Германските деца и те како се делат на џамии и цркви. Воопшто не се среќни што во сопствената држава се чувстуваат како странци. Ич не им прави ќеиф што кога ќе влезеш во воз/трамвај/автобус можеш да слушнеш се, само германски не. Но тоа не смеат да го покажат. Пред 60 години еден чичко со смешни мустаќи направи таков зулум низ целиот свет што тука само некој да покаже нетолерантност према друга вера, нација или боја на кожа ќе биде распнат на кол на сред плоштад. Во германските факултети има дури посебни простории каде студентите од муслиманска вероисповед можат петочки да се молат, за да не отсуствуваат од часови. Е до толку толерантни мораат да бидат! Во студентскиов дом живее еден дечко од Камерун кој што пред 3 месеци ја истепа неговата девојка (моја цимерка). Ама не тепање шамар два – тепање со клоци и боксови! Да не стигнев на време да викнам полиција кој знае до кај ќе дотераше. Што мислите, го избркаа? Јас лично мислев дека уште утредента ќе се најде со парталите на улица, ама фраерот се уште си живее во неговата соба, и замара други девојки, додека оние од управата на студентскиот дом мудро ќутат и се прават на три и пол зошто им е страв да го избркаат, да не им рипне овој со тужба за расна дискриминација. А мене од друга страна ми стигна опомена дека сум правела многу галама. А имаш право на 2 опомени. После третата те бркаат без пардон.

Нашите деца немале македонска енциклопедија. Па нормално дека ќе немаат. Кога во се живо и диво се меша политика, Обсе, Мобсе, Буш, Фуере и остала компанија никогаш нема ни да имаме македонска енциклопедија. Германските деца од друга страна сите до едно имаат енциклопедија. Може да се најде во секоја Galeria Kaufhof за 10 Евра. А сепак, нашите деца знаат се за Систинската капела, за Мона Лиза и степенот на перфекционизам со кој е нацртана нејзината рака, за тоа кој кажал I have a dream, за Сизиф, за ...

Германските деца ги здоболе за Гете и Бизмарк. Нити им причинуваат некој фактор во животот, нити па се нешто посебно горди на нив дека оставиле некаков печат во светската историја. Нити ги слават, нити ги величат. Живеат во сегашноста.

Германските деца не ја делат ужината со своето другарче. Дури и кога другарчето ќе ги замоли да ја поделат со него ужината, дека тоа си ја заборавило својата дома. А ние од друга страна во прво одделение ја имавме првата лекција дека секогаш треба да ја поделиме својата ужина со другарчето, во случај тоа да нема понесено сендвич со тебе. Учевме дека не е културно да јадеш, а да не им понудиш на пријателите. Овде ги учат дека нити треба да даваат на некого, ниту да очекуваат да им биде дадено нешто. И затоа се многу индивидуални. За мој вкус преиндивидуални, но тоа е друга тема. На 18 години се иселуваат од дома, работат и се издржуваат самите за време на студиите. Не доаѓаат дома после работа и викаат мамо стави ми за јадење.

На германските деца ич не им е гајле што нивната канцеларка, и воедно една од најмоќните жени во светов, тотално нема осет за естетика и во нејзините палта изгледа како да не ја извадила закачалката. А кај нас Грујо да излезе со кравата која што не му одговара на кошулата, ќе се јави утредента опозицијата со став: Ете, кај не знае држава да води, ни една кравата не знае да искомбинира со кошула. Ќе се јават модни дизајнери со совети како да се комбинираат бои и материјали. Ќе се направат 200 Фејсбук групи од типот: Ајде да му купиме кравата на Грујо за роденден….

Германските деца се инженери. Три пати мерат, еднаш сечат. Планираат. Многу планираат. Зошто од мали учат дека 80% е планирање, а 20% егзекуција.

Германските деца се деца на земја која што во рок од 30 години започна две светски војни, кои што ги изгуби, земја која што беше срамнета со земја, земја која што беше опустошена – природни ресурси, економија, индустрија, човечки фактор… Земја која што 40 години беше поделена на политичко-идеолошка основа. Земја која денес е економија број еден во светот!!!

И додека ние градиме катни гаражи во барок стил, овде градат патишта и пруги. Додека ние глумиме ренесанса, тие го создаваат новиот правец.

Германските деца живеат во земја во која што можеш да најдеш буквално се. И од тој аспект, можеби се посреќни од нашите деца. Но попаметни не се! Само се дисциплинирани и научени да функционираат по план. Ако нешто тргне наопаку, секогаш постои план Б. Ако тој план не успее постои план Ц… и така до бесвест. И затоа се функционира беспрекорно во оваа држава. Зошто не можеме и ние нашите деца да ги научиме да планираат?

Новите македонски херои се родени. Горан Пандев и Карло Бос се новите Александар Македонски и Гоце Делчев. Одеднаш во Македонија и жените почнаа да бидат благонаклонети кон порноиндустријата, а Интер преку ноќ доби 2 милиона нови навивачи. Гледате ли што се случи само месец дена после визната либерализација? Ете зошто Европа толку ни го имала стравот… А тек замислете да влеземе во ЕУ!

Затоа со овој блог пост сакам да предложам нов проект за архитектонско уредување на плоштадот Македонија. Да се стави печат на новата македонска историја. Доста беше вртење назад. Горди со носевите во облаци, демократски и евроатлантски време е да зачекориме напред.

Како прво предлагам плоштадот да се трансформира во едно големо фудбалско игралиште. На средината на тој плоштад нашата нова гордост Пандев на коњ, кренат на две нозе! И тоа не било кој коњ. Коњчо Дорчо! Позади Пандев, на левата страна од игралиштето, војска во духот на македонската фаланга составена од играчи на Интер. Сите тие со по еден шлем на глава, македонското сонце на гради и златни копачки на нозете. А нив кон нова победа ги води генерал Жозе Мурињо. 

Од газот на Дорчо деноноќно ќе свират италијански револуционерни партизански песни. Да ме прашате мене, јас би ја пуштила оваа да се врти на рипит 24/7. А и онака знамето ни е црвено…

 

Да не се заборави другарот Тито и времето кога нашите родители со црвениот пасош можеле да патуваат низ цел свет. 

Пред Пандев, на десната страна на игралиштето, покорени играчите на Милан, сите слепи, секој трети со по едно око. На страна Берлускони тажен седи, плаче и не верува што се случува со неговиот тим... Некое си сељаче од Струмица му ја ослепило војската со еден слободен удар. Оние среќните што не гледале накај голот во тој момент имаат по едно око. Другите сите без две очи. Новинар го прашува што се случи, а тој одговара: Не знам како можевме да дозволиме да дојде до ова. Не фатија во заседа, преку ноќ... А бевме побројни!

За да се оддаде почит кон оние што претходно оставиле некаков печат во светот на фудбалот, предлагам лево и десно од Пандев да има две статуи од Панчев и Шаќири. На магаренца! Во духот на мултиетничкиот карактер на нашата држава и Охридскиот договор магаренцето на Шаќири ќе биде обрежено и со бело кече на главата. Магаренцата ќе имаат самари, и ќе бидат натоварени со вреќи ориз во кои ќе бидат скриени бомби. ДА НЕ СЕ ЗАБОРАВИ ВЕКОВНАТА БОРБА НА МАКЕДОНЕЦОТ ЗА СЛОБОДА.

Од другата страна на игралиштето (кај камени мост) статуа на Карло Бос -  како од мајка роден. Да не настане забуна, ние нити ќе ја реизмислуваме ренесансата, нити пак ќе пробаме да го имитираме Микеланџело. Карло Бос ќе биде како од мајка роден за да се овековечи периодот од неговиот живот во кој тој се занимаваше со неговата благородна професија.Благодарение на него македонското семе е далеку распрснато низ цела Италија, а богами и пошироко. Предлагам големината на неговиот полов орган да биде минимум третина од неговото тело. Така гол, со едната нога потпрен на златна фудбалска топка, Карло, свртен према Берлускони,  ќе држи транспарент на кој ќе пишува: “Јас светот го разбирам како фудбалско поле во кое Пандев ви брца голови, а јас ви ги онадам жените. Македонија вечна!”

Повторно во духот на мултиетничкиот карактер на нашата држава, десно од Карло табла со превод од транспарентот на:

- албански

- турски

- ромски

- влашки

- српски

А бидејќи се стремиме да го направиме Скопје туристичка дестинација, додатно и преводи од транспарентот на: англиски, германски, француски, шпански.

Толку од мене.

П.С. Специјална благодарност до Виктор Војновски за креативната поткрепа.

П.П.С. Шала на страна, Горане, алал вера…

 

Новата Година ми помина многу брзо. Во Македонија бев само 6 дена, од кои првите 3 бев болна, а вторите три на планина, по повод славје нели. Завршија кратките сармопрасевски празнувања, и време беше да се вратам во Германија. Жива среќа што не летав сама иначе ќе збудалев.

Тргнавме од Скопје во 3, стигнавме во Будимпешта во 5, а летавме после тоа за Штутгарт дури во 7 сабајлето. Сума сумарум 14 саати слободни. Падна договор да одиме во Будимпешта на јадење и пиење место да дремеме на аеродромот. Супер! Изнајмивме комбе, и го договоривме да не земе на полноќ и да не врати на аеродром, дека Ирина и Елена сакаа да спијат за да биле одморни на работа утре дента. Со цел памет планираа на работа да одат…. Ама да не навлегуваме во таа тема.

Пеки. Отидовме во Будимпешта, шетавме наоколу едно цели 7 минути, и откако тоа дунавскиот ветар ни влезе во коски, заклучивме дека ќе биде попаметно да седнеме негде да јадеме. Не дека беше толку ладно, туку дека стварно бевме гладни. Во авионот не послужија пинац ор чоклет. И едно сокче! Најдовме едно супер ресторанче и бапнавме по еден гулаш. На тоа ладното ептен добро ни дојде. После тоа најдовме еден бар со жива латино музика. Бендот се состоеше од едно типче гитарист во црвена кошуља, пеач на кој што му пишуваше Мексико на челото и еден дедичко што чукаше на тарабука со така блажена насмевка, мислиш сите проблеми во животот му се решени (или можеби никогаш не ги ни имал).

Со тешко срце го напуштивме локалот, ама си ветивме дека ќе се вратиме за некој месец. Го фативме комбето и правац на аеродром да спиеме. Ирина целата возбудена ни вика: Леле, да ги видите тие фотељите какви се кај гејтовите. Сум спиела веќе на нив!!! Абе троседи! Меки, топли мх мх… само да поминеме сега пасошка контрола. Стигаме на аеродром, извадивме пасошите арно ама – трт милојко! Пасошка контрола затворена. Последниот лет од аеродромот бил пола саат претходно, и нормално овие си затвориле. Треба и тие да се одморат кутрите. Ништо. Ни останаа само фотељите во предниот дел на аеродромот, а тие железни и тврди!!! Дека на приземјето сите беа зафатени од кутри залутани странци што се заебале исто како нас, се симнавме во подрумот. Си фативме таму сите по еден железен тросед и хајт на спиење.

Кај се спиело на железен тросед! Се будевме наизменично на 10 минути зошто или рабовите од столовите ни се имаа заглавено меѓу ребрата, или дека некој во тој момент влегуваше на аеродромот, па шибаше ненормална промаја. А нели промаја убива – а мермер влече. Стана Ирина целата изнервирана, почна да мумла нешто и да шета наоколу. Сврти еден круг околу ескалаторот, и се враќа целата возбудена! Нашла еден картон со големина на брачен кревет позади ескалаторот и ми вика да го постелеме на земја да легнеме. Не може да биде полошо од железо меѓу ребра. Прво малку на шала, на смеа, срам не срам… си викаме тоа е! Кога можат иранците така на земја да спијат, зошто да не можам и јас. Имаше еден кафич (затворен нели) со ламинат пред него па се распославме со картонскиот душек пред него (дека се друго беше мермер, а мермер влече нели, види погоре), и кога сме заспале – абе топови! Јас дури и сум зах’рчела. И викам на Ирина: Мори несреќо, зошто не ме буцна, срамота ме слуша цел аеродром како хрчам, а таа ми одговара: Не се секирај логално х’рчеше, само јас те слушав!

Дојде 5 саат отвори пасошка контрола! Собравме парталите, а душекот го оставивме таму да не сака некој друг да си прилегне. Уште два саати поминаа некако, пиевме кафе, се шетавме по фришопови лево десно, многу беше доцна веќе за спиење, имаше еден куп луѓе на терминалот. Само што седнавме на фотељите кај нашиот гејт (таму кај што планиравме да спиеме – тие убавите) ете ти ги: Ласт кол ту Штутгарт!!! Ајдееееееее собирај парталите брзо. Дадовме пасошите, бординг пасовите, во автобусче накај авион. Што да видиме! Авион на батерии!!!! Еден со пропелери, во комбето што не носеше до аеродром собираше повеќе луѓе отколку во авионот. Ај што беше мал, ама стварно беше на батерии! Место саат и 20 минути, летавме 2 и пол саати!

Стигнавме во Германија, Ирина и Елена секако не отидоа на работа зошто стигнавме 2 саати подоцна а и изгледаа како зомби, а јас немав сила да се дрнкам до Фулда после тоа патешествие, па отидовме сите правац Хајделберг на спиење.

Тоа е, колку пари толку музика… Ајде коледе леде на сите, среќен Бадник/Божиќ, сакајте се и почитувајте се и не се нервирајте за глупости! Има многу побитни нешта во животот од тоа дали ќе спијам ноќеска на железна фотеља или на картонски душек. Светот нити ќе престане да се врти ниту па сонцето ќе престане да свети!