Турско кафе ти е батка институција. Една од оние институции што треба да бидат обележје на државава (иако се вика турско). Let’s face it – 99% од нас по дома пиеме турско (We are the 99%). А кога седнуваме на кафе во град пиеме – ладно матено нес со шлаг, топло нематено нес, фрапучино со кршен лед (!?), долго еспресо во голема шоља, ладно макијато без лед, капучино со шлаг и цимет…




Замисли ти доаѓаат странци на гости. Ги шеташ ти низ град, низ чаршија, кале, им ги покажуваш сите 187 споменици на плоштад и се решаваш да ги однесеш на кафе на скопската Шанзелизе ака. Ленинова. Да видат шмизли, снобови да видат, да видат тие дали и тамо, голи газиња се шетаат рамо до рамо. Седнувате вие во некој од тие кафичите, таму кај што ќе најдете празно место се разбира, и ти нарачуваш три турски, две благи за нив и едно горко за тебе. Келнерот наместо да те погледне попреку со поглед кој што ти кажува „Леле, кој ќе пали пак плинско“, ти се насмевнува, и те прашува дали е тоа се. А тебе ти текнува дека седиш со странци кои не поштуваат вода од чешма, па нарачуваш и две негазирани флаширани води, и обична чешмовача за тебе.


Стига келнерот после 5 минути, со три мали послужавничиња, а во секое од нив: мало ѓезве, шоља за кафе со средна големина, парче крушевски локум во тацната од шољата и мала чаша со вода. Тие нарачаните води си следат екстра. Ова малава чаша со вода иде во пакет со кафето. И ги сервира така послужавничињата и си оди, а странецот останува збунет бидејќи не знае што е направата пред него. И ти му викаш, ко на ретардиран – полека и гласно, нагласувајќи ја секоја буква од зборот Ѓ Е З В Е. Ѓезве, нот гезве. Ѓезве! И правиш раз два три во насока обратна од стрелките на часовникот и му го тураш кавето во шољата додека тие го испитуваат локумот и те прашуваат: Ова желе е? Им објаснуваш ти дека е тоа задолжителен додадок на турско кафе, го тураш и твоето горко турско во шоља и правиш шмрррррррррррррк…. аааааааааааааааааххххх. Турско не е турско ако не се слушне шмрк при првата голтка.


После доволен број на изнагледани голи газиња по скопската Шанзелизе, вие станувате да си одите, а странецот на тебе ти вика: Сакам дома да им однесам турско кафе, да пробаат. И ти очекувајќи го ова, бидејќи не е ни прв ни последен викаш како не, како не и го носиш правац супермаркет и купувате 10х100гр. паковања турско кафе. А откако мудро ќе заклучи типот дека не бива да го готви турското во тенџере, го носиш ти на една од оние тезгине на плоштад, и купувате ѓезве на кое што пишува: Greetings from Macedonia.


Па мме!!! Кога читаме водичи за патување во други земји, ако ни препорачуваат во Ирска обавезно да пробаме Irish coffee или во Австрија Виенско кафе (и ден денес не ми е јасно што е специјалното во тоа кафе) зошто да не може странците да читаат во истите тие водичи препорака обавезно да седнат во едно од скопските кафулиња и да го нарачаат традиционалното турско кафе. Зошто не ги негуваме традициите кои што и онака секој ги практикува по дома и ги квалификуваме како старомодни, наместо да работиме на тоа како од нив да направиме бренд и да ги монетизираме како што го прави тоа секоја нормална држава? А не, во државава може турско да се нарача само во кафани, и тоа ги варат сите горки, кај ги варат сите горки, ги превриваат па од кајмак ни к не се гледа, па ми носат шеќерче и пластично лажиче од страна. Ма ајде... 

Се ближи Нова Година. Се ближи првиот снег. Скопје е позагадено од кога и да е, а бездомниците не знаат дали ќе го преживеат утрешниот ден. Време е да преземеме нешто во свои раце за чистотата на нашиот град и да покажеме хуманост, не дарувајќи пари туку ослободувајќи се од непотребните работи што ни се мотаат низ дома. 


Читајќи го овој напис, Тамара Атанасоска дојде до идеа да го направиме истото и во Скопје. Новогодишна елка направена од пластични шишиња. Каква феноменална идеа за подигање на еколошката и рециклирачка свест на нашите сограѓани. Пластичните шишиња се една од работите кои што се рециклираат, и во Скопје постојат посебни контејнери во кои што се фрлаат тие шишиња, меѓутоа поголем дел од времето тие зјаат празни. А обичните контејнери се нон стоп полни и со пластични шишиња и со картонски кутии. Тие сепак биваат рециклирани, бидејќи многу Роми без работа го селектираат тој отпад, го собираат и го продаваат на фабриките за рециклирање. И со тоа тие навистина прават општествено добро, работејќи за мрзеливиот македонец на кој што му е тешко да ги фрли пластичните шишиња во посебен контејнер, меѓутоа хаосот кој што го оставаат позади себе, неретко во форма на превртен контејнер, мора да запре. Мора да се научиме дека за нечистиот воздух во Скопје сме одговорни и ние, кои што до работа и назад се возиме сами во кола, наместо да се договараме со колегите/комшиите да делиме такси/трошоци за бензин. Не е одговорен само градоначалникот, кој што искасапи над 50 години стари дрва.


Сакајќи да ја подигнеме рециклирачката и еколошката свест кај нашите сограѓани и да направиме нешто добро за општеството, се решивме да пробаме и ние да организираме вакво нешто. Не сум баш сигурна дали ќе ни треба дозвола од Општина/Град Скопје за употреба на јавна површина, меѓутоа и да ни треба, верувам дека добрите господа би ни излегле во пресрет за една ваква акција. Доколку знаете нешто поконкретно во врска со вадење дозвола (и дали воопшто е потребна) за ваков настан, пишете коментар. Датумот и времето не се одредени меѓутоа, ова би се одвивало на максимум 3 дена пред Нова Година. Но ова не може да се реализира доколку не учествуваме сите заедно. Додека да ги обзнаниме деталите за време и место, вашата задача ќе биде:

• Да ги селектирате искористените зелените пластични шишиња дома и да ги чувате во следниве 3 недели. Колку повеќе шишиња, толку поголема елка. Доколку ова успее, можеби градот наредната година ќе се одлучи на ист ваков еколошко рециклирачки чекор. Граѓаните ќе се учат да рециклираат и селектираат отпад, ќе може да бидат вработени луѓе без работа кои што би работеле на конструирање на елката, а Скопје ќе биде најзелен и најкул град во регионов. Наместо со светилки, градот ќе може да се украси со стари ЦД-а, кои што исто така би се собирале од граѓаните. Тие подеднакво добро светкаат и на дневна светлина, а блескањето што се добива од одбивање на светлината од ноќното осветлување е можеби би била и поефектна од традиционалното новогодишно украсување на градот. Идеи има милјон, меѓутоа прво мора да покажеме дека вакво нешто функционира. На крајот тие шишиња ќе бидат фрлени во контејнерите за стари пластични шишиња, со што ете ние симболично ќе го прикажеме нашиот мал придонес кон позелено Скопје.
• Да селектирате распар чорапи – Сигурна сум дека секој од вас има барем 5 комада распар чорапи низ дома кои што со години ви се мотаат низ фиоките, и дека немате срце да ги фрлите надевајќи се дека поубавата половина магично ќе се појави. Епа еве, конечно може да се отарасите од нив, и тоа да не ги фрлите во ѓубре туку да ги поклоните на бездомници. Донесете ги сите распар чорапи што ги имате дома, ние ќе ги спариме по боја и големина и ќе им ги поклониме на бездомниците.
• Да селектирате распар ракавици – Исто така секој од вас има барем една распар ракавица во шкафот, што му седи така со години. Донесете ја, ќе ја спариме со друга ракавица од истата боја, а ако не најдеме иста боја, ќе ја спариме со ракавица од различна боја и ќе им ги поклониме на бездомницитe
• Да селектирате стар хардвер што навистина веќе не ви е потребен дома и само ви фаќа прашина – Секој од вас има стар компјутер, стар монитор, стар рутер низ дома кој што не му треба. Клубот КИКА прави накит од стар хардвер, па вашиот придонес за развој на овој upycling активизам би бил бесценет.

Во меѓувреме, додека не обзнаниме кога точно и каде ќе се случува овој “хепенинг” најавете го вашето присуство на следниов линк и почнете да ги правите горенаведените 4 точки. Доколку имате идеа која што би се вклопила во еколошко-рециклирачкиот и еколошко upcycling концептот (навистина не знам збор за upcycling на македонски, ако знае некој нека ме просветли), слободно давајте идеи!


Go green! Recycling is cool. Upcycling is even cooler! За тебе, за мене, за сите нас, за хуманоста, за Скопје!

Си се враќам ја така вчера од Таксират пешки преку оној мостот што прави “блага кривина” заради куќата покрај која се прави благата кривина од Саем накај Аеродром, и си викаме со другарка ми дај по едно бурече во 5 сабајле да мавнеме, да ја испоштуваме до коски старата скопска традиција на јадење бурек после град. Влегуваме во Шехерезада, онаа кај Нова Железничка, ја викам четврт со сирење и јогурт, другарка ми четврт пица бурек и јогурт а продавачката на нас: Вкупно 165 денари. Пица бурек и јогурт 90 денари!!! Четврт со сирење и јогурт 75 денари!!! Сакав шеќер и вода да и кажам на продавачката да ми даде, за да се спастрам од шлогот што го добив, ама откако ми текна дека и за тоа може еден тинејџерски џепарац да ми наплати, се предомислив.




Скопје радост ти ќе бидеш. Чим стигнаа бурекџилници да се курназат со цени, ќе дојде денот кај и да е кога ќе почнат дечковци да канат девојки на состанок на по еден четврт со јогурт. Сериозно. Онака, ти доаѓа те зема од дома, те прашува дали си гладна, и кога ќе му дадеш потврден одговор ти вика: I know just the place! И пичи накај Шехерезада, ти отвара врата на влегување, а внатре елита скопска собрана, политичари, уметници, глумци… се стои по страните се чека ред, а он ко прав скопски мангуп и иде на тетката што го сече бурекот, бидејќи му е комшика од маало, и и вика: Тетка Светле, ај жити се среди една маса, со девојче сум, молим те. Средува тетка Светле набрзина маса една, и додека останатите обични смртници се бунат што ко права скопска шмизла фаќаш маса во бурекџилница преку ред, он фраерски и вика на тетка Светле: Донеси два четврта пица бурек и литро од тој јогуртот… знаеш за кој ти зборам, тој специјалниот што не го давате на секого. Тебе ти паѓа едно незгодно, кај на бурек те носи, па и јогурт нарача, ќе го ошуриш кутриот. Ама па после ко ќе им кажуваш на другарките дека те однел на бурек, има главна цура во маало да бидат. Дури и таа најзгодната и најубавата во маало, онаа по која што паѓаат сите машки – дури и тие што бендисуваат кељави девојки, ќе ти љубомори до даске, бидејќи најмногу што она добила на состанок е еклер и боза. А типот има хациенда на водно.


И ќе им раскажуваш на другарките како е да се оди на бурек, каков вкус има бурекот и која е разликата меѓу бурек и јогурт и бурек без. А тие додека едната ти ја чешла косата, а другата ти прави плетенка за вториот состанок со типот, на кој што ќе јадете бурек со месо (!), ќе можат само да те слушаат и да си мечтаат дека и тие еден ден ќе сретнат право скопско фраериште кое што не само што ќе има пари да ги изведе на бурек, туку ќе има и врски да потегне да резервира маса, за да не го јадат бурекот одпростум како обичната раја, туку седеечки, како права госпожа.

Денес е 29-ти Ноември или Дан Републике. Денот на второто заседание на АВНОЈ. Денот на кој што е основана државата во која што се родив. Државата на чие распаѓање бев сведок. Не, не сум јас јуносталгичар. Не плачам јас заради Југославија. Плачам заради мојата младост.


Поминавме и војни, и барикади, и ембарго, и транзиција и што уште не. Во зборовите на Едо Маајка “постало нам навика да не ради ниједна фабрика”. Секој ден слушавме како фабрики одат во стечај, како тие и тие работници веќе 18-ти месец не зеле плата а на работа уште се појавуваат од понеделник до петок, како министер на тендер набавил маус (или по македонски глувче) по цена од 13.000 марки…


Ни беше нормално да не може да мрднеме подалеку од Охрид. Ни стана нормално и да мораме да објаснуваме дека и ние сме битија од типот хомо сапиенс доколку ни се пружаше шанса да мрднеме подалеку од Охрид. Моравме да примаме ниски ударци од типот: А вие во Македонија имате компири? Моравме секогаш кога со судни маки ќе ја набавевме налепницата во нашиот пасош да го носиме товарот на достојно претставување на нашата земја во странство. Моравме да покажеме дека ние нормалните од Македонија сме правило, а не исклучок.


Мораа нашите родители да фрлат цела плата за да ни ги купат најновите Најк Ер со воздушно. Патики колку цела факинг плата. Моравме да почекаме да дојде следниот месец за да ни купат и јакна. А тоа веќе Јануари дошло.


Бевме сведоци на најголемиот масакр после Втора Светска Војна.


Па имавме и војна во комшии. Во еден ден имавме 300.000 косовски бегалци на нашата граница. И како земја со буџет колку три просечни германски плати, ги примивме сите кај нас бидејќи хуманоста не познава граници. И достојно не возвраќавме на идиотштините, кога ќе дојдеше Мистер Драпајсимеот да ги види условите во кои што живеат косовските бегалци и незадоволно ќе констатираше дека се уште не им биле изградени тениски игралишта.




Бевме сведоци и на граѓанска војна во 2001 која што меѓународната заедница ни ја протурка како бунт за човекови права на албанското малцинство. Свесни ние дека оној кој што се бори за човекови права не му ги одзема истите на друг човек (Липковска брана, Мавровски работници… да не ги набројувам) го голтнавме и тој удар, се во името на мирот.


И покрај тоа што успеавме да го преживееме сето тоа, ние денес сме сведоци на примитивизам од типот палење туѓо знаме. И тоа не само што сме сведоци, туку подеднакво примитивно одговараме на ваквиот чин. И тоа македонски медиуми известуваат само за палењето на македонското знаме, а албански медиуми само за палењето на албанското знаме. Да ви се изуринирам на примитивизмот и да ви се покакам на хоризонтите што ви стигаат до маалскиот гранап!


Не, не жалам јас што се распадна Југославија. Не можам д жалам за неа кога не ја ни памтам. Жалам што ние се уште не знаеме како да се справиме со тој распад. Жалам што и покрај сите војни кои ги проживеавме и ги сведочевме, не научивме како да го надживееме национализмот. Не научивме дека религијата е средство за постигнување душевен мир, а не средство за ширење на идеологија. Не научивме како да им помогнеме на другите да се качат едно ниво погоре. Наместо тоа ние секогаш се симнуваме ниво подолу. Не научивме да бидеме подобри луѓе. А и медиумите не ни помагаат баш. Македонските медиуми известуваат само за палењето на македонското знаме, албанските медиуми само за палењето на албанското. Политичарите такуѓере. Мендух Тачи наместо да излезе и да осуди, мртов ладен зема да објаснува дека палењето било резултат на севкупната клима во државава. Да ви се изуринирам на новинарската етика и да ви се покакам политичката култура што ја имате!


Е не подлегнувам!!! Ево вам средан прст. Удавете се слободно во својата малограѓанштина. 


In the words of Andrej Ancevski: Keep calm and ignore national, racial and religious doctrines. Be a better human.


Или со зборовите на Едо Маајка

Бев вчера на концерт на Танец во Театар Центар. Многу убав концерт во склоп на Есенски Музички Свечености што ги приредува Дирекција за Култура и Уметност на Град Скопје и да бидам искрена тотално ги надмина моите очекувања. Јас очекував дека само ќе пеат моми во народни носии, но се пееа изворни македонски песни, имаше староградска музика, во индивидуална изведба како и хорска, се свиреа ора (највпечатлива беше изведбата на Калајџиско оро – имаат феноменален аранжман направено) – а да бидам искрена знаев само неколку од изведените песни. Но тоа не ми пречеше да не уживам во музиката. Публиката одма почна да плеска со рацете во 7/8-ски ритам. Се си мислев дека секој момент ќе станат луѓе и оро да заиграат (а можеби и таков впечаток имав бидејќи два дена претходно бев на свадба на која што не седнав цела вечер).


Како и да е, концертот течеше супер се до еден момент, кога излезе една мома во долг кафеав фустан на сцената и почна да се тетерави како епилептичар. Д уан енд онли – Калиопи. Вдиши длабоко, врисни силно, мавни со рачето лево, фати се со десна рака на лева града – додека публиката со очи ококорени ко филџани ја пратеше изведбата на Калиопи, таа со претходно опишаните потези во пермутиран редослед ја сквернавеше “Со маки сум се родила”. А кога заврши со пеење, доби секако нели стоечки овации.


И не ќе беше сето тоа толку страшно. Ќе се помирев некако со фактот дека на поголемиот дел од публиката им се допаѓа стилот на пеење на Калиопи. Сепак нели за вкусови не се дискутира. Но откако наизменично госпожата те од левото, те од десното окце избриша по некоја солза, и со споените дланки еднаш му се заблагодари на Бога, и неколку пати на публиката ни два ни три го зема микрофонот и почна да држи говор! Со сета дрскост откако фрли два три збора комплименти за Танец, зема да зборува дека сега таа ќе пеела песна од модерниот македонски фолклор, песна што ја искомпонирал Јонче Христовски, песна поради која се чувствувала горда што е Македонка, и песна за која татко и ѝ велел дека прво пропеала, па потоа прозборела. Ко ѓомити се работи за нејзин концерт. Аплаузот што го доби после изведбата на Македонско девојче не треба да го опишам нели?


Си викам се се, ама ни холивудскине глумци не плачат онака, од нигде никаде. Само на Оскари инстант се расплакуваат, ама за тоа вежбаат со месеци. Мора Калиопи да си става ситно сецкан кромид во деколтето меѓу градите пред секој настап. И тоа оригинал драчевски. Тој најмногу пржи на очи. Или да има некоја шеска кариес што намерно не ја поправа и константно крка аналгини освен пред настап, па рика плаче од болка. Ја друго објаснување не гледам за леењето солзи што Калиопи репетитивно го приредува при секоја нејзина изведба.


Типувам на првата опција и сметам дека треба да се искомерцијализира таа ствар. Дај барем пари од на Калиопи крокодилските солзи да правиме. Ќе се полни буџет, ќе се богати држава!!! И Калиопа наплакана, и буџет наполнет. И слоган смислив: Драчевски кромид – заплачи секогаш кога ти треба. Ќе го користат неверни дечковци кој што биле фатени во акција од страна на нивните девојки/жени при објаснувањето дека таа една вечер ништо не им значела, ќе го користат такуѓере и неверни моми кога нивните дечковци ќе сфатат дека она е една у иљаду, а он у неа иљаду и први. Ќе го користат и политичари кога ќе одат кај големите сили да мољакаат за пари - ма да на пример на Грците нема да можеме да им го наплатиме во пари, бидејќи се нели шворц, ама ќе компензираат некако со 10 дневни аранжмани во Пефкохори или слично, па ќе правиме масовна Оќупај Халкидики во Јуни. Ќе го користат мали деца кога ќе инсистираат на сладолед во Јануари. Абе таргет група од една до сто и една, машки и женски, хомо и хетеро… абе СЕ!! Производ за сва времена. Па ќе шиткаме драчевски кромид маици, драчевски кромид шољи… Калиопи, секако ако сака, ќе биде заштитно лице на продуктов. Ќе се сними џингл еден со how to use инструкции (мажите на пример немаат нели гради, ќе мора тука некоја крагња финта да се смисли, кај што ќе се става кромидот). Па ќе имаме онака комерцијални текстови од типот “Цел живот се мразевме со свекрва ми, но кога таа почина јас лиев крокодилски солзи на нејзиниот погреб. Се тоа благодарение на драчевски кромид.” 


Ете ти, си издадов уште една бизнис идеа…


Рилејтед или не, еве ви една панќерска.




П.С. Калиопи, аман заман не ме тужи, пошто пари немам. Да имав, ќе инвестирав во бизнисов!

Можеби грешам, и ако грешам поправете ме, но чинам дека Беи Д Фиш (или ако повеќе љубите на латиница Bei The Fish) се првиот македонски бенд кој во живо блогираше за време на турнеја и пренесуваше импресии од одржаните концерти. На www.plagij.at се објавени сите постови во кои што дечките сумираат згоди, незгоди, импресии, слики и видеа од нивната турнеја. И покрај тоа што тоа во вистинска смисла на зборот тоа не може да се нарече концертна турнеја бидејќи правеле тонски проби свирејќи како улични музичари, свиреле по мали клубчиња и спиеле по пријатели/роднини/познаници, феноменално е како фан на еден бенд да знаеш што се случува со бендот за време на турнејата.

Впрочем, не само што нема македонски бенд/поп-рок ѕвезда што блогира за време на турнеја, туку нема (јас бар не сум запознаена) со јавна фаца од тој тип што воопшто блогира. Воопшто не ми е јасно зошто. Дадена им е прилика лесна ко два и два и тотално бесплатна да го одржуваат контактот со своите фанови и да не бидат заборавени меѓу издавање на два албуми. Постнете фотка од снимањето на албум, па постнете и видео тизер некој да му се сневиди, ако ви дошла некоја јавна фаца од вашиот калибар на гости постнете фотка како се гушкате покрај некое мезе и ракија, ако сте биле на некој мадафака концерт постнете фотка и од тоа и шкрабнете 3 реченици како сте си поминале, ако сте успеале да се пикнете бекстејџ обавезно постнете фотка, ако имате куче постнете фотка како ви ги изело новите чевли... Keep your fans updated! Нема да ве чини ништо, 10 минути работа е, а на вашите фанови ќе им значи МНОГУ!

Нема да го тупам многу, ќе ги поздравам дечките, ќе им посакам уште еден тон супер албуми и турнеи, и ќе им кажам на останатите бендови, групи, поп идоли и рок ѕвезди – вака се одржува контакт со вашите фанови и вака се стекнуваат нови фанови!

П.С. И отворете си по еден Твитер акаунт.

П.П.С. Мојата омилена. Се топам на песнава ко средношколка на Џаред Лето. Знаат дечките дека ми е омилена, па ме испоштуваа на Твитер со тоа што ми го пратија видеово во кое ја изведуват во живо. Ќе ги испоштувам и јас со тоа што ќе ја објавам овде. И со тоа што на 2 Декември ќе им отидам на концерт во МКЦ. 

 

Се е урбано во државава. Урбани телевизии, урбани радија, урбани локали, урбани дискотеки, урбани кафани, урбани списанија и секако нели урбани луѓе. И што сега, јас ако сум сељак од Малешевијата не треба да го слушам вашето урбано радио на мојот ганц нов ајфон (стриминг секако преку 3Г) додека си ги пасам овците, зошто живеам на село? Не треба на мојот 72 инчен флетскрин телевизор да ја гледам вашата урбана емисија за најновата колекција на младиот македонски дизајнер Ојле Дојле само затоа што преку ден носам гунче? Кога ќе дојдам во Скопје, не треба да ги посетам урбаните локали туку правац Вивенди (или како и да се викаше тоа курварникот под Нова Железничка) само затоа што потекнувам од село? Не треба да го читам вашето урбано списание на мојот ајпад бидејќи не сум урбан?


Ај приберете се малку. Таа вообразеност на градските фаци и желбата на луѓето од село да бидат како нив само го зголемува јазот. Урбаните фаци уште повеќе ги презираат провинцијалците и им се смеат бидејќи не виделе семафор во животот (па не виделе! И што? Што се тие криви што во нивното село нема семафор? Впрочем не му ни треба.) а провинцијалците се повеќе ги презираат урбаните фаци заради нивната вообразеност, и си држат до слушањето турбофолк, облекувањето како за пасење овци и строга употреба на нивниот дијалект, дури и за време на сериозни службени состаноци. Јас сум огромен фан на македонските дијалекти, посебно на кумановскиот, ама “Ти мислиш ли да га завршујеш работу на време или да покрену постапку за отпуштање?” не е муабет на место. Колку и да си манга, специјалист, стручен и одговорен, ако ми го направиш овој муабет, јас ќе ти кажам: “Ќе гa завршују од сг па на даље шефе, жими све!” и ќе те оговарам и исмејувам каде стигнам. И работа пак на време нема да га завршују.


Не е битно човек од каде потекнува и каде живее. Битно е како се прилагодува кон околината во која што е моментално.


Ако си Конопиште и во град фрлаш остатоци од ручекот од тераса зошто сето тоа е органски распадлив материјал, заслужуваш да бидеш наречен сељак. Не заради местото од кое потекнуваш, туку заради навиките кои ги практицираш. Во село можеби е сосема нормално од прозор да ја истуриш манџата од вчера, бидејќи ќе помине некое од прасињата што ги чувате, и ќе го мафне тоа додека да кажеш субпериостален абсцес, но во град не шетаат наоколу домашни животни. Па така таа храна се расипува, почнува да смрди, ја валка околината и шири зараза.


Ако си од Долно Дупени, и насабајле пред да излезеш џапнуваш по една домашна, а работиш во банка, заслужуваш да бидеш наречен сељак. На село, на свеж воздух со работа во садници е супер здраво за циркулација да џапнеш една домашна жолта насабајле. На работа во банка да дојдеш како да те извадиле од казан ракија од друга страна не е баш културно.


Ако си домаќинка од Чешиново Облешево, и заедно со домаќинките по потекло од овчеполијата секој ден седите пред зграда и коментирате кој во колку саат се прибрал дома, заслужуваш да бидеш наречена сељанка. Во град луѓето помалку се замараат со туѓите животи. Не е дека не се замараат, и во град се оговара кој на кого му должи пари, кој кого прељубил, кој на кого му е лут и слично. Но не е тоа целодневна преокупација.


Ако си од Скопје и во село по цел ден се жалиш дека смрди и кукаш дека ти се извалкале новите кондури од 100 Евра исто така заслужуваш да бидеш наречен сељак. Во село има свињи, кокошки, овци, кози, коњи и уште многу други различни домашни животни. Насекаде има лепешки кои што намерно не се отстрануваат бидејќи служат како природно ѓубриво. Во село нормално е да смрди. Ако си уцапал во лепешка со новите кондури, кој ти е крив што за на село си се облекол како за на корзо.


Ако си од Скопје, и не не му посакаш добар ден на човекот со кој што тукушто си се разминал, само бидејќи за тебе не е нормално на непознати лица да им посакуваш добар ден, заслужуваш да бидеш наречен сељак. На село секој на секого му посакува добар ден, без разлика дали се знаат или не. Не се чуди што стариот чичко ти рекол добро утро млади, господ здравје да ви даде. Покажи му почит и посакај му и ти на него убав ден.


Ако си од Скопје, а во село пиеш тетрапак млеко а не домашно, тогаш немам зборови… сељак е преблаго за тебе.


А урбан си кога овие горенаведени сељаци заради твоето прогресивно влијание ќе сменат барем една од своите сељачки навики и кога ТИЕ на себе си ќе си признаат дека се сељаци, а ти урбана градска фаца. А НЕ обратно.


Ко за крај, еден урбан македонски видеозапис од еден од најурбаните Македонци воопшто 

Не се сметам себеси ниту за експерт за социјални мрежи, а уште помалку па за маркетинг специјалист. Меѓутоа како (сеуште) страствен корисник на социјалните мрежи, не можам а да не напишам збор два за она што се случуваше вчера.


#ТвитерАјвар се покажа како одличен пример за тоа како една фирма треба да ги користи социјалните мрежи за промоција на своите производи/услуги.







Како второ, и покрај тоа што настанот беше отворен, за кој сака да дојде, поканите од типот уредни си го направија своето. Луѓето се почувствуваа привилегирани што се лично поканети на ваков настан. Поканата, ем духовита, ем официјална, ем со акцент на социјалната мрежа со помош на која се организира настанот. Од каде ви се домашните и адресите од работа на сите луѓе кои добија покани од типот уредни не знам, ама едно знам: Во овој случај на никој не му беше гајле за заштита на лични податоци! (за разлика на пример од спам акцијата на Јупитер, во која што ти ни претплатен нит бутур, тие праќаа – и се уште праќаат – жими мајка награди за 4 дена во Прага на личен мејл).




Како трето организаторите се погрижија да има name tags (не знам ова како се вика на македонски), секој да си го пише твитер никот и да знаеш со кого комуницираш. За да не му се случи на некој она што ми се случи на мене на #ТвитерПиво, кога му пишав на @kenzoawa дека ми е криво што не го запознав вечерта, за тој да ми врати дека тој бил тој со кој што сум правела муабет на тема планина.





Како четврто, тегли со custom твитер налепници со намера да бидат подарени од една на друга особа. И сето тоа нели се твита in real time, кој на кого му подарува тегла ајвар, кој на кого се заблагодарува, се постираа слики на гордите сопственици со поклонетите тегли… а за тие ко мене, што не се модерни и немаат телефони од типот смартфон, беше обезбеден и еден мини лаптоп од кој што секој можеше да се логира на Твитер и да твитне што му лежи на душа. Феноменална замисла за давање на примерок од производ при промоција, а да не е клише од типот две стројни моми на излез да делат тегли ајвар на секој што ќе излезе и да му викаат благодариме што дојдовте, ни беше чест.





Како петто, не беше само ајвар работава. Сирења, ракии, слатки, палачинки… Човек навистина требаше гладен да дојде. И немаше воопшто срамење. За настанот беше замислено луѓето да јадат, и тие тоа и го правеа. Не беше тоа напувана промоција со дами со високи штикли и урбани господа во одела кои што боцнуваат по едно две парчиња од понуденото, пијат cabernet souvignon и дискутираат за тема економската криза во Грција и нејзиното влијание врз нашето стопанство. Беше тоа една многу опуштена промоција, со фино поддотерани млади луѓе кои што не се срамеа да си земат тањирче и во него да си стават по неколку кришки и по неколку мезиња, а потоа и да споделат со останатите. Се правеше муабет на тема Топ Листа Надреалиста, кој стои позади лажните профили на @BlagicaPavlovska и @AmdiBajram, серии, патувања…





And last but not least, имаше феноменален избор на музика. Најмалку од се очекував Лед Цепелин да рокаат на #ТвитерАјвар. Не рокаа баш, сепак беше тоа social event каде што во преден план беше муабетењето, а не играњето и пеењето, но сепак.


Фирми, компании, гледајте и учете. Ова да ви е буквар за тоа како да ги користите социјалните мрежи ако сакате да се испромовирате. Постирањето на вицеви на вашиот Фејсбук акаунт нема да заврши работа. Ниту пак посакување на пријатен работен ден, постирање на песна за развеселување, потсетување дека денес е петок, а најмалку па организирање на глупави наградни игри во кои што добитниците се тие што добиле најмногу лајкови на постираната слика/видео/статус. 


П.С. #ТвитерАјвар го организираа Дием-ГП. И не, не ми платија за да го напишам постов. Се е ова на своју вољу, ризик јак бидејќи си поминав супер!

Се мислам веќе два дена дали да му опалам едно писмо на Филе, да бидам во тренд и јас, ама некако ме мрзеше. Ама оној Аеродромскион му пишал така добро писмо, па ме инспирираше и мене да го сторам истото. Башка некое си Здружение на Блогери (за кое што не ни знаев дека воопшто постои) го направилo истото, па јас како активна блогерка си реков, ајде да не останам покуса. Иако постов се вика писмо до Филе, не се однесува само на господинот Филе. Ако успеат да го преведат и разберат постов, и многу други ќе се најдат повикани.

Како прво името Филе не ми се допаѓа. Ќе ве викам Драпајсимеот. Јазикот на кој што зборувате ќе го наречам Лајнарски. Е така.

Почитуван господине Драпајсимеот, ние овде си го драпаме меот веќе 20 години, независни и слободни. Претходно и федеративно драпавме мев, а пред тоа дооооолги години драпавме окупаторски мевови. Магистри сме на тоа поле. Драпаме меот, не се буниме многу многу, и уво ни чуе. Си го драпаме така меот од јутра до сутра и од време на време ќе ја кренеме главата, ќе осознаваме што се случува околу нас, ќе ја спуштиме главата и ќе продолжиме со драпање на меот. Е арно ама во последно време ние се почесто ја креваме главата и се почесто осознаваме што се случува околу нас. А колку посвесен си, толку повеќе одбиваш да ја наведнеш повторно главата. Макар ризикувал таа да биде пресечена.

Јас разбирам дека светот не го вртат идеали, туку пари. Разбирам дека одлуките за светскиот поредок не се одлуки донесени со демократско гласање каде што секоја земја има право на глас, туку се одлуки носени од големите светски сили.Разбирам и дека кај што има сила нема правдина. Ама никако, ама баш никако не можам да разберам како може една земја на која што ѝ се потребни 400 и кусур милијарди (!) Евра парична помош за да преживее да ве држи за јајца и да ја диригира целата надворешна политика на Европската Унија во однос на една педа земја што се наоѓа на Балканот. Никако не можам да разберам како може просјак да е во улога на поставувач на услови. Тоа е против сите закони на природата, против сите социјални, општествени и логички закони. Оној кој нема моќ, не ги поставува условите. Тотална антилогика човече!

Да ви ја диктираше Јапонија надворешната политика ќе разберев. Да ви ја диктираше Кина надворешната политика ќе разберев. Да ви ја диктираше Русија надворешната политика ќе разберев. Ама Грција? Кај нема пари, па уште ви кажува како да си ги викате комшиите. Тоа би му дошло исто како сега еден од оние просјаци за “операции во странство” да дојдат кај тебе на врата, позајмат пари од тебе, ти му ги даваш свесен за тоа дека никогаш нема да ти ги врати и дека не се за операција во странство, тој ги зема парите и ти вика: “Овој карши тебе не се вика Димитрија, туку Махмуд.” И ти ај што го викаш комшијата пред просјакот така, туку почнуваш и во негово отсуство да му викаш: "Кај си бе Махмуд?" И кога ќе те праша комшијата што ти е и зошто така го викаш, тој ти одговара: “Не знам, утре ќе дојде пак овој што проси, ги потрошил сите пари што му ги даде за операција, ќе му требаат уште. Ќе дојде ќе за ѕвони на врата, па види со него разбери се. Договорете како да те викам.”

Господине Драпајсимеот и ти стара курво Европо, ако веќе глумиме демократија, ајде да јаглумиме до крај. Ајде да не газиме по основните принципи врз кои што се темели таа ваша унија и да престанеме да се преправаме дека овде се работи за географска одредница. Не сакам ни да почнам да зборувам на темата Егејци, такви потресни приказни господине Драпајсимеот ни на филм немате гледано, ни во книга имате прочитано. Но да престанеме да се преправаме за почеток. Вие како не разбирате дека народ и јазик не се бришат туку така? Како не разбирате дека колку и да ни смислувате имиња на земјата и јазикот, јас секогаш ќе зборувам на македонски. И моите деца ќе зборуваат на македонски. И моите комшии, колеги, роднини, пријатели и непријатели зборуваат на македонски. И нивните деца ќе зборуваат на македонски.

Дали вие сте воопшто свесни колку е сето ова АПСУРДНО? Не, сериозно? Дали имате и најмалку појма колку есето ова АПСУРДНО? Вие сега сигурно му се смеете на називот Драпајсимеот. Но да почне цел свет да ве вика така, ќе почнете и вие апсурдна битка да му докажете на светот дека се викате Филе, и дека не зборувате на Лајнарски, туку на Чешки. А за вашите пријатели, роднини и комшии ќе останете Филе. И ќе зборувате на Чешки. И јас светов да го превртам нема да успеам да ги разубедам. Тие пак ќе ве викаат Филе, и вие пак ќе зборувате на Чешки. Зошто се обидувате да ни госторите тоа нам, кога знаете дека нема да ви успее?

П.С. Оставете политика, што би рекол нашиот ценет Кили, тоа е сељачка професија. Почнете да си го драпате меот. Не сте свесни колку е добро. Светска работа.

Есента во мојот град е името на насловот што 8 години по ред го добивавме како тема за писмена работа по македонски јазик. И 8 години по ред бубалиците и примерните девојчиња со сите петки пишуваа за златно-жолтите лисја кои што ги газиме по тротоарите. А ние не така надарените за уметничко изразување пишувавме за тоа дека есента епостудена од летото, но потопла од зимата. И на крај пак сите имавме петки.

                                                                                                                                                                                (превземено од овде)

Есента во мојот град е волшебна. Кога е вистинска есен. Кога од сандали се пикаме директ во капути народот незадоволно констатира дека за жал толку омразените летни горештини се поминати. Но кога температурите полека се спуштаат и ние спонтано приметуваме дека навечер треба да си земеме џемперче, есента прави невиден ќеиф. Со задоволство се вадат од шкаф штофованите сукњи, се врзуваат марами околу врат, се комбинираат мантилчиња со чизми и сета таа појава целодневно ја красат наочари за сонце, чиниш пукнало сонцето високо над хоризонтот, не можеш во него да погледнеш. А тоа пустото заоѓа во 6 попладне.

Заладува сѐ повеќе. Радијаторите ладни. Додека масовно на цело Скопје се пцуе Топлификација, вработените и нивните роднини до трето колено, на вести три дена по ред како расипана грамофонска плоча се повторуваат известувања одТоплификација дека за да се пушти парно треба три дена по ред температурите да паднат под… дрн дрн… И тоа им е на сите јасно. Сеедно. Вработените и роднините нивни сепак биваат испцуени.

На плоштад насекаде се печат костени. Нема шанси да поминеш покрај нив и да не купиш барем 100 грама. А така се стратешки наместени, за кога таман си ги изел 100-те грама да ти се појави нов продавач со поголеми и поубаво испечени костени.

Низ дворовите на она што остана од скопските маала со куќи масовно се прави ајвар. Влезеш ли во некоја помала уличка, мирисот на печени пиперки ти ги стимулира плунковите жлезди, а стомакот ти лачи сокови и гласно се буни, што крчењето негово го слушаат дури и комшиите.

Домаќинките разменуваат рецепти за зимници. Пиперки на илјада и еден начин. Се чистат бурињата за кисела зелка и туршија. Фамилијата едногласно договара оваа година да се стави повеќе рен во туршијата, бидејќи минатата година фатила цут.

Станува се пооблачно. Почнува да врне скоро секој ден. Низ скопските улици се прави невиден метеж. Секогаш кога ќе заврне макар и три капки дожд, сите превозни средства се палат во истиот момент и нурнуваат во џунглата наречена скопски сообраќај. И преку улица по леб дури се оди со кола. Никако пешки. Евентуално со такси. Од автобусите висат луѓе од прозори од што е гужва. Ако случајно се најдеш сред тој метеж пешки, цапаш низ вирови од вода и биваш испрскан од глава до пети (некогаш намерно, некогаш не) на сред пешачки, на кој што секако немаш предност.

Се пцујат градските татковци, мајки, политичари, премиери, претседатели, нивните жени, роднини, пријатели и комшии. На собиранки се дискутира кој каде во поголема гужва заглавил и каде имало поголеми вирови. Скоро стално за тронот се борат подвожњакот кај МВР, кружниот тек кај хотел Континентал и некоја си црнаточка во Автокоманда.

Жолтите лисја паѓаат на земја, и додека не почнала сезоната на врнење тие претставуваат вистинска глетка како од сликовница. Целосно прекриени жолти пешачки патеки,малите деца радосно ги шутираат лисјата лево десно. На пољаните се тркалаат во нив. А кога ќе падне првиот дожд, сето тоа се претвора во една гомновидна смеса достојна само за рибарски чизми. А такви нема секој.

И секој пат кога ќе се спомнат жолти лисја, мене ми текнува на онаа од Жак Превер “Uvelo lisce slaze se po zemlji, a ja te jos nisam zaboravila”. Прекрасна љубовна песна. Таков е и овој пост. Љубовен. Посветен на некој со кој што радо цапам во гомновидните смеси по Скопските улици наречени неисчистени жолти лисја.

Никако не можам да го сфатам синдромот на отфрлање на традиционалното како заостанато и селско. Не спаѓаат тука се разбира сите традиции и навики што ги има македонскиот граѓанин, како на пример пружање постелнина на тераса при што му се попречува видикот на комшијата под тебе, фрлање ѓубре од тераса, неуботребување на дезедоранс, плукањето на сред улица и слично . Таквите и слични на нив традиции т.е. навики треба да се исфрлат. Ма не да се исфрлат. Да се искоренат и да се уништат сите докази дека некогаш постоеле.

Меѓутоа има традиции кои што лека полека изумираат, а се вкоренети во она што значи Македонија и македонско. На пример правењето ајвар.  Се донесе некој глупав закон пред извесно време дека се забранува правење ајвар на јавни места. Јасно ми е дека тој закон се донесе заради превентивни причини, бидејќи еколошката свест ниту ни е вродена, а уште помалку развиена поради што цел град беше полн со лушпи од пиперки, но…

Замислете сценарио: Град Скопје (или било која друга институција која што би можела да биде надлежна за вакво нешто) објавува официјални ајвар викенди во Скопје. На официјалните ајвар викенди дозволено е да се прави ајвар на однапред одредени јавни површини во Скопје (разни паркови, плоштадчиња…). Град Скопје учествува на пример со спонзорирање на столчиња, ќумбиња и дрва со можност да се врши наплата за користење на ќумбе за да Градот не биде ептен зијан, а кој сака и има може да си донесе ќумбе сам. Народот се дружи, оние што немаат услови каде да прават ајвар нема да мора да јадат купечки (производители на ајвар, не ме сфаќајте погрешно, ама домашно си е домашно), а целиот град ќе го има препознатливиот мирис на скопска есен. Сето ова, откако неколку години по ред се спроведува успешно, се официјализира, се промовира по туристички понуди, се нудат ефтини летови за време на тие викенди од/до Скопје или некои си лудило ефтини пакет аранжмани (лет, смештај, туристички водич) од типот: Ajvar weekend in Skopje, come and feel the true smell of autumn. И не, ова не е идеа за ајваријада, ова не е предлог за 4 дневна манифестација на која што ќе пеат Гоце Арнаудов и Благица Павловска.  Ова е идеа за како да се одржи традицијата на правење домашен ајвар и при тоа да биде во склоп на законот, да се одржи Скопје чисто и да се направи обид од сето тоа да се створи една нова туристичка атракција. Замислете ги само оние Јапонци, кои што деновиве во голем број се шетаат наоколу, како штракаат фотографии со брзина на светлината за време на овие “манифестации”. Па секој од нив со минимум 3 тегли ајвар има да се врати дома. 

Замислете дополнително музеј на ајварот. Кога може Келн да има музеј на чоколадото, зошто ние да не може да имаме музеј на ајварот. Една куќарка, троа поголема во која што прво се објаснува што е пиперката, какви типови на пиперка има, кои пиперки се најпогодни за користење на ајварот, кратка историја на ајварот, негови варијации (лут, благ, со црн патлиџан, без…). Понатаму, во друга соба, неколку моми (или момци) во троа народни носии (не мора сега галички везови да носат, ама доста е по некој традиционален орнамент од народните носии и опинци да имаат) печат пиперки. Троа подолу прикажан процесот на рачно лупење на пиперките. Троа подолу пиперките се мелат. Не во некоја си автоматска машина. Рачно, на оние старине железни машини за мелење месо. Како што прави секој од нас што прави домашен ајвар. И на крај (пожелно, зошто се поснажни) момци со ќумбиња и тенџериња пред нив го мешаат ајварот. Една мома со ружа во косата, румени насмеани усни и бело грло дели кришки од француски багет со топол ајвар на нив и парче овчо сирење за дегустација.  Истиот тој тазе произведен ајвар понатаму се пакува во тегли, и се продава во продавницата што е на излез од музејот по нешто повисока цена од онаа во продавница. Дополнително, мало бифе – ресторан, каде што може да се нарача кришка леб со ајвар и сирење за некоја минимална цена 20 денари. Верувајте, секој што ќе влезе во музејот ќе купи и барем една тегла и ќе нарача барем една кришка. А туристи со пари во џебот, ќе купат богами и повеќе. Кога излегов од музејот за чоколадо во Келн, фрлив 10 Евра на најобични чоколатца. Свесна бев дека супермаркетот е на неколку минути оддалечен и дека за тие пари ќе можам цел рафт чоколади да купам, но тоа во моментот не ми беше важно. Сакав да купам од ТИЕ чоколади.

Еххх замислете…

П.С. Идејата за музеј на ајварот ја сметам за лично моја. Немам намера да ја патентирам. Ако некој некогаш го спроведе ова, за возврат барам доживотно снабдување со ајвар на мојата фамилија. Ништо повеќе.

Кога бев мала ми викаа дека кој лаже, тој и краде. А кој краде има вошки и спие на таван. Дали госпоѓо министерке вие крадете не знам, а уште помалку знам дали имате вошки или спиете на таван. Но едно знам: ЛАЖЕТЕ! Лажете безобразно дрско, лицемерно и без ронка образ. Лажете цела една нација гледајќи ја директно во очи.

Бевте вчера гостинка на една телевизија, чиешто име не ни заслужува да биде спомнато, говоревте за регионалната соработка на министерствата за внатрешни од регионов (соработка што не ја спорам – кај и да е ќе патуваме во Србија само со лични карти, дај боже да биде така и со другите земји) и притоа го изјавивте следново: Ние, министерствата за внатрешни мора да ја тргнеме политиката на страна и да ги заштитиме граѓаните.

Лажете госпоѓо министерке, лажете! Нити ја тргате политиката на страна, а уште помалку ги штитите граѓаните!!!

Ако се ставате во функција на граѓаните објаснете ве молам како тоа човек со поствоен синдром беше вработен во елитна полициска единица и служеше како телохранител на премиерот!

Објаснете ве молам госпоѓо министерке како тоа дозволивте припадник на МВР да убие човек!

Објаснете ве молам како тоа ги штитите граѓаните кога соучесниците во тоа убиство и ден денес не се познати!

Објаснете ве молам зошто МВР (барем процедурално) не се залага за истите да бидат најдени!

Објаснете зошто инсистиравте на тоа дека случајот за МВР е завршен, кога има сведоци дека имало соучесници во убиството!

Објаснете зошто никаде не се спомнува лекарот што изјава дека на телото од претепаниот Мартин Нешковски нема видливи траги на насилство!

Објаснете ни на нас граѓаните што 4 месеци протеситраме дека грешиме, дека МВР за да нѐ заштити ќе ја тргне политиката на страна и ќе ги гони до последен сите учесници во убиството, директни и индиректни, без разлика дали станува збор за обични полицајци, специјалци, обезбедувачи или телохранители. Покажете ни дека правото владее во оваа држава и дека сите инволвирани ќе одговараат за своите постапки.

Објаснете ни зошто провладините медиуми нѐ игнорираат!

Објаснете ѝ на фамилијата Нешковски што сѐ се случуваше тие 2 дена додека да биде обелоденето убиството. Објаснете им како и покрај извештајот од аутопсијата, вие немавте сознанија за момче кое што починало од насилна смрт.

Имате многу нешта за објаснување госпоѓо министерке. А можевте да бидете национален херој! Ќе ви направевме восочна фигура и ќе ја изложевме во музејот на македонската борба. Ќе бевте запаметена како министер со мадиња поголеми од сите ваши претходници. Ќе се пишуваше за вас во книги и учебници. Ќе бевте пример за тоа како политичар се става во функција на својот народ, а не во функција на својот бизнис, својата партија, својот премиер и оние што го обезбедуваат. Ќе ве почитуваа и најголемите хејтери, опозиционери и анархисти. Ќе ви викав добар ден и ќе ви се насмевнував секој пат кога ќе ве сретнував на улица. Ќе им раскажував на моите деца за првиот некорумпиран политичар во независна Република Македонија. Ќе си гризеа од газот сите ваши претходници пукајќи од мака зошто немале мадиња како вашите.

Еххх да беше баба дедо… Наместо тоа вие сега мора да се појавувате како гостин во квазивести кај квазиуредник во квазителевизија, смешкајќи се под тазе издепилираниот брк и со горчина во устата што од месечината се гледа лицемерно и безобразно да нѐ лажете.

Кога ќе затворам очи и потонам во сон, јас се уште ќе те сакам.

Кога ќе ме разбуди комшија со бормашина, јас се уште ќе те сакам.

Кога улиците ќе пожолтат од паднати лисја, јас се уште ќе те сакам.

Кога ќе ги извадам капутите од под кревет, јас се уште ќе те сакам.

Кога снегот ќе го изненади мојот град, јас се уште да те сакам.

Кога сонцето што гризе ќе ме легне болна, јас се уште ќе те сакам.

Кога ќе почне да се продава млад кромид на пазар, јас се уште ќе те сакам.

Кога пролетерски ќе ја распалам скарата и на тој начин ќе му покажам на светот дека и јас се залагам за работничките права, јас се уште ќе те сакам.

Кога охридска цреша ќе се стопи во мојата уста, јас се уште ќе те сакам.

Кога ќе се мачкам со фактор 36 за до продавница, јас се уште ќе те сакам.

Кога ќе помине вечноста, јас се уште ќе те сакам.

И кога сите епизоди на Кога лисјата паѓаат ќе поминат, јас се уште ќе те сакам.

И кога 10 дена нема да се избричиш, јас ќе продолжам да те сакам.

И кога ќе ми речеш дека не ме сакаш повеќе… јас… и понатаму ќе те сакам.

Тераса или бакон претставува архитектонски елемент во форма на испакнат, непокриен и заграден простор на катовите од згради. Таа може да биде квадратна, правоаголна а може да има и заоблена форма. Често е украсена со разноразни цвеќиња, растенија, а не ретко македонецот знае да одгледа кромид на истата.
Една од основните цели на терасата е овозможување на активноста излегување на истата. Имено излегувањето на момите на чардак е стара македонска традиција, опеана дури и во старите народни македонски песни.

Втора најбитна активност што терасата ја овозможува е пиење кафе на истата. Имено пиењето кафе на тераса (по можност во сенка) е исто така стара македонска традиција. Се одликува со споро шмркање на кајмакот од турското кафе и коментирање на тазе фарбаната коса на комшиката, незавршениот факултет на синот од вториот братучед на јатрвата, поскапувањето на маслото и целосен критички осврт на последната епизода од  ________ (вметни сапуница по избор) како и прогнози за тоа дали конечно ќе се замат децата во утрешната епизода.
Терасата исто така служи за за пружање алишта. Секој македонец има комшија чии што бели чаршафи му ја имаат попречувано глетката кон локалното гранапче.

Омилена активност на тераса за македонецот претставува секако играње табла на истата. Звукот на фрлање на зар во жешките скопски лета деноноќно се слуша. Ова традиција е опеана и во песната Скопје Сарај Матка на Игор Џамбазов. Лош момент е тука ако терасата е со решетки. Веројатноста зарот да падне од тераса е многу голем, и после тоа настанува општа потрага по истиот, при што во 80 % од случаите истиот не бива најден и активноста мора да биде прекината на лице место. Ова предизвикува лавина од препукувања меѓу лутите таблаџиски ривали (кој кого ќе скинел) и барање на резервни зарови од комшиите со ветување дека истите нема исто така да бидат загубени.

Омилена активност на тераса за некои Скопјани претставува фрлање на ѓубре од тераса. Активноста се изведува на тој начин што обично се зема тенџерето со остатоците од завчерашната манџа и се доаѓа до работ на терасата. Откако убаво ќе погледне лево и десно дали има раздвижена активност на пешаци околу неговата зграда, во моментите кога Скопјанецот ќе осети дека раздвиженоста е најмала, се пристапува кон превртување на тенџерето надвор од терасата и овозможување на остатоците (препорачливо сарма, како би имало можност за одмотување на истата) преку слободен пад да се плуснат на пешачката патека до зградата. Доколку сепак Скопјанецот биде виден како ја извршува оваа активност, тој најчесто со џиуџитсу потег пристапува кон клекнување и одење на сите 4 назад во дневната соба.

Македонската младина има една карактеристична активност што ја обавува на тераса, а тоа е полевање на случајни поминувачи со вода од истата. Чинот се остварува на тој начин што леген или кофа од произволна големина се полни со (обично) ладна вода и по полуклекната “ме боли кичмата” положба се чека првиот поминувач кој што ќе помине под нивната тераса. Важниот фактор за успешна реализација на оваа активност е познавањето на брзината со која што водата стигнува до земја. Имено многу деца прават почетнички грешки и ја истуваат водата кога поминувачите се точно под терасата, па додека да стигне водата до земја тие се веќе поминати.

Терасата во жешките скопски лета знае и да послужи како замена за спалната соба. Неретко скопјани своите слатки соништа ги сонуваат токму таму поради неможност да заспијат во затворен простор на +40 степени.

Во времето на немање мобилни телефони, времето за ручек беше означувано со асинхроно излегување на мајките на тераса и повикување на нивните деца кон пристапување на чинот ручање со семејството. Ова предизвикуваше на лавина од синхрони негодувачки реакции кај децата при што се пристапуваше кон приговори на релација земја – тераса во кои што прецизно беа договарани дополнителните минути во кои што децата мора да ја завршат партијата џамија. Откако (во најголем дел од случаите) децата не се придржуваа кон претходно договорените услови, мајките пристапуваа кон (повторно) асинхроно симнување од тераса и мануелно прибирање, нечесто пропратено со влечење за уши,  на нивните деца.

Некои Македонци пристапуваат кон рушење на ѕидовите од терасата и преградување на надворешните ѕидови на истата заради добивање поголема површина во стамбениот простор. Тие од многу македонци не се сфатени, бидејќи со самиот чин на уништување на терасата свесно си ги оневозможуваат сите претходно опишани привилегии.

Има и онакви што немаат тераса. Не би можела да кажам како се чувствуваат и не би сакала да сум им во кожа. Неможноста да излезеш на тераса како македонец треба да се истреби од оваа држава и еднаш засекогаш да замине во историјата. Тераса за секое дете!!!

Македонска кошаркарска репрезентацијо, ти се поклонувам! Преубаво е чувството во занес да гушкаш непознати луѓе сред ненормална гужва и без збор да си кажете да знаете зошто се гушкате. Преубаво е кога масовно на цела држава се пее, игра, скока, радува и лумпува. Преубаво е кога трешти музика од секој можен кафич и комшиите не ни помислуваат да се побунат.

Не е убаво што не знаеме за усул. Директните докази за дарвиновата теорија и директни потомци на изумрен ендемски вид на орангутани кои што за ич пари беа пуштени да ги бодрат нашите херои треба да го осетат комунистичкиот пендрек. Оној кога те тепаат и не ти кажуваат зошто. И те тепаат се додека не ти стане јасно. На Партизанска додека чекав автобус помина една 22-ка преполна со дечишта од 14-15 години кои што во ритам скокаа и го таласаа автобусот. Нема да претерам и ќе ви кажам дека малку фалеше автобусот да се преврти. И тие дечишта треба да го осетат комунистичкиот пендрек. Зошто колку и да сум пацифиста и против насилство, некои работи едноставно се решаваат само со ќотек, и никако поинаку.

Не е убаво што постојат луѓе што не знаат или од икс причини не можат да се радуваат на овие наши успеси, па плукаат и омалуважуваат наоколу се што ќе им дојде при рака. Нема животински вид со кои што би можела да ги споредам. Без’рбетник е преблаго, вошка е премило, гнида е пренежно… Тие луѓе може слободно да си ги земат нивните опинци и Прада наочари и да си одат од државава. Не ни требате. Не ни требаат сограѓани кои рушат мерак на ладно пиво, кикирики и развеано знаме.

Драга репрезентацијо, се надевам дека ќе ни користиш за пример и дека ова нема да бидат само твоите 5 минути слава. Се надевам дека од утре па натаму маалските кошеви ќе бидат преполни со деца што ќе се замислуваат дека се Антич. Се надевам дека ќе има луѓе во државава што ќе знаат да ги распознаваат нашите следни Античи и ќе окуражат наместо во слободно време да нарачуваат бокали ракија да играат маалски два на два баскет со другарите. Се надевам дека ќе се створи вистинска здрава кошаркарска младина. Се надевам дека следните маки на нашиот селектор нема да бидат премалата клупа, туку изобилството на талентирани кошаркари каде што од најдобрите ќе треба да ги одбере најдобрите.

Не можам да кажам дека не ми е криво. Не можам. Бевме толку блиску. Машки издржав до дома, и кога стигнав си пуштив една солза. Утре ќе сум на плоштад, ќе дојдам и ќе ви се поклонам и лично, а не само во електронска форма. Ни покажавте дека колку и да си мал, може да си многу голем.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

19.09.2011

Ок може претерав со гниди и вошки, признавам, не е време кога тие плукаат по нас и ние да плукаме со нив, туку со љубов да им покажеме дека немањето тема за мрчење не им дава за право да мрчат и за она што претставува национална гордост. Уште еднаш, дами и господо, алал нека ви се опинците.

Ви текнува ли едно време кога бевме копиљаци, и кога сите тренираа кошарка? Кога после школо остануваа во сала да одиграат по една две партии, а преку викенди и за време на школските распусти киснеа под маалските кошеви од јутра до сутра, а ние маалските моми доаѓавме, ги гледавме и силно ракоплескавме кога некој некого ќе издриблаше. Па откако тој ќе издриблаше, одеднаш магично ни стануваше и симпатија, и покрај тоа што целото негово лице беше покриено со пубертетски бубулчиња…

Не знам за во ваше време, ама #умоевреме кошарката беше популарна дури и меѓу нас женските. И така и ние како и батките од маало си купувавме џорданки и ги користевме само за играње баскет. Па кога малку ќе се истрошеа, почнувавме да одиме и на школо со нив. Игравме и баскет. И тоа не женски на женски, туку измешани. Откако после неколку саати играње ќе се умореа најголемиот дел од батките, а ќе останеа уште двајца тројца најхардкор маалски кошаркари, на сцена стапувавме ние женските. Ќе избереа по една две во тим и игравме прописно до 21 и назад. И не не штедеа! Ни лепеа банани без пардон!

Епа драги мои читатели и исто толку драги читателки, ова се тие деца. Тоа е македонската кошаркарска репрезентација. Тие се тие генерации од осумдесеттите и по некој ветеран од доцните седумтесетти што нѐ прават да се чувствуваме вака горди изминативе денови.

(фото преземено од тука)

Ако се уште се мислите дали треба да го запишете детето на некој вид спорт, сега му е мајката. Ако се уште вашето дете нема баскет по дома, трк на пазар да му купите еден. Ако вашето дете кисне пред компјутер, време е да му го ограничите времето кое што му е дозволено за тоа. Зошто има еден куп деца кои што се плус минус моја генерација, што седат дома, ги гледаат натпреварите од Евробаскет 2011 и тивко во себе си велат: “Ех, а можев да бидам и јас меѓу нив. Зошто ли зошто се откажав?”  

Наголемо се коментира по интернетов веќе на што личеше прославата во Скопје по повод 20 години независност. Некои со срца исполнети до максимум, некои со презир дека тоа било парада на кичот, некои дојдени чисто онака (како мене) да видат дали едните или другите имаат барем малку право.

Уште кога си победи ВМРО на изборите најрегуларно, кажав сите статуи и споменици се оправдани и народ кажа дека сака наместо во економија пари од буџетот да се инвестираат во барок. И точка.

Ама пичка му матер, 8ми Септември не е конгрес на ВМРО-ДПМНЕ, не е прослава по повод победа на избори. Со кое право си дозволува господинот премиер да го силува народот дојден на прослава на денот на независноста со тоа што им држи 45 минутен говор за намалување на даноците, за бесплатните учебници, за ситните политички игри... АЛОООООООООООООООО!!! Ден на независност е!!! Излези 10 минути, кажи нека ни е среќна и вековита државата и нека им е слава на тие што се бореле за неа и ТОЛКУ!!! Дојден е народ да слави, а не да ракоплеска саат време секој пат кога ќе се подигне тонот на крајот од некоја реченица. Она вчера беше бетер говорот на Гадафи во Обединети Нации од пред некоја година.

Да не навлегувам па во техничките пропусти. Јас стоев кај споменикот на Ченто. Перформансот со балерините и играорците можев да го проследам само визуелно, а маратонецот на Грујо го разбирав само при крајот на секоја 10-та реченица кога со повишен тон ќе кажеше.... лалалала.. ууалсдрнва... вн,сдруњалдјад... МАКЕДОНИЈА!!!! (ЕААААААААААААААа овации меѓу народот)

Уште еднаш се потврди дека нашите политичари знаат да држат говори само за на партиски митинг (нека ви текне само на отварањето на Пиволенд од страна на Коце Трајановски; меѓу луѓето реакции онака: Ти то мени озбиљно? Мани се од бина, не ми го расипувај пивото!) А кутар народ зошто поинакви говори не видел и не чул, знае само на такви говори и да присуствува. Знае само да донесе транспарент на кој што се величи партискиот лидер. Знае само да бојкотира ако нештата се организирани од другиот партиски табор. Знае само да викне: Така е брате Никола! Знае да дојде во Скопје само по повод говорот на лидерот, а не во рамките на слободни викендашки активности па да може да се изнаужива во велелепните споменици и градби што токму неговиот лидер миленик овозможил да бидат изградени.

Жал ми падна вчера. Се пушти вода од фонтана, и масовно на цело Скопје овации, скандирања, ракоплескања и воодушевувања. И што повисоко водоскокчето од фонтаната, толку погласни овациите. За на крајот кога се пушти водата да тече надолу настане масовен оргазам и воодушевувањa од рангот на "Полета првиот човек во вселената". Санавафакингган! Фонтана е. Вода е тоа што тече. Ха два факинг о. Вода и пумпи што ја пумпаат да тече низ тоа чудото што чини 9 милиони евра.

Не ме боли тоа што она вчера беше парада на кичот, партиски собир на војниците од внатрешноста и дефиле на оние кои што пред 3 месеци знаснаа невин живот, а власта со сите сили се обидуваше да го прикрие. Ме боли што народот не знае подобро.

Кажа денес Иво Котески дека МВР ќе развивала Андроид импликација и остана жив.

Ќе си рече човек, ок лапсуз, помешал зборовите. Ама ако повторно го погледнете видеото (јас го изгледав едно 178 пати и се уште ми е смешно) ќе видите дека пред да го каже веќе легендарното Андроид импликација, Иво Котески длабоко вдишува воздух. Како да размислува што наредно ќе каже. Одозгора на се Иво Котески по струка да ти бил информатички техничар, а  средно завршил во легендарното скопско Р.Ј. Корчагин (ова, ако су лагали мене, онда и ја лажем вас, имплицитно). Да се разбереме, не се сите корчагинци вудндеркиндови со тегли на очите што го знаат Пи на памет до стота децимала, ама секој Корчагинец знае што е импликација, а што Андроид апликација, без разлика која година завршил средно школо. Посебно секој корчагинец на кој што математика му предавала легендарната Лепа “ако P онда Q”.

Да си информатички техничар по струка со завршено средно во Корчагин и да кажеш импликација наместо апликација, ти е исто како

• Да си доктор и наместо фрактура на черепот да констатираш фактура на черепот
• Да си новинар во Сител и наместо Латас да кажеш латекс
• Да си вработен во државна администрација и намето Воин на Коњ да кажеш Александар Македонски
• Да не си Грк и да кажеш женска со шишки наместо женска со цицки
• Да си жена и да кажеш ситуација наместо ќотек (хинт за неупатените)
• Да си фармацефт и наместо да му препорачаш на муштеријата Линекс да го пратиш во Тинекс
• Да си љубител на кафанска музика и омилена песна да ти е мегахитот на Миле Китич: Кафана је моја судбина
• Да си контрапротестант што протестира за да постои тука наместо да протестира против СДСМ
• Да си Амди Бајрам и да кажеш Пепси наместо Кока Кола
• Да си хипик од 60-ите и да се бориш за сексуална еволуција наместо за сексуална револуција
• Да си член на комисија за лустрација, и да илустрираш бивши соработници на тајните служби
• Да си режисер кој присуствува на премиерната протекција на неговиот филм во македонските киносали
• Да си…

Бонус момент е што новинарката ја пренесува веста автентично и го најавува новиот проект на МВР: Андроид импликација. Дали на жената и паднало једно неугодно да го корегира Котески, па за овој да не излезе мајмун одела по принципот како први така други, или навистина жената мислела дека се работи за Андроид импликација не знам. Ама сигурна сум дека Котески да известеше дури и за Андроид компликација, прилогот ќе известеше за истото.

Дали е лапсуз или не, веќе не е важно. Ова ќе остане овековечено како еден од најепик моментите во 2011 година.

Охрид – престолнината на словенската писменост. По некоја случајност баш тој Охрид, нашиот Ерусалим, се наоѓа во Македонија. Треба да бидеме горди на тоа? – Треба. Горди сме? – Горди сме. Како го истакнуваме тоа? – Со KIS4E I POZDRAV4E.

Се превртуваат Кирил и Методиј кутрите во гроб од ова што се случува. И си викаат сигурно: Ех да постоеше временска машина, на што ќе дозволевме словенската писменост од Охрид да потекнува, не нѐ заслужуваат овие копуци. И не ги заслужуваме! Се додека не покажеме дека го почитуваме она што го направиле за нас, не ги заслужуваме. А како ќе го покажеме тоа? Многу просто и едноставно – со користење на нашата азбука.

Епа ајде да почнеме. Веројатно знаете сите да пишувате на кирилица, но доколку сте подзаборавиле (што би било невозможно, бидејќи мојов пост моментално го читате на кирилица), следниов серијал е добра појдовна точка за да се потсетите. Сѐ на сѐ се 31 букви, мали и големи. Не се многу.

Откако ја научивте сите кирилицата, следно што треба да направите е да инсталирате кирилична поддршка на својот компјутер. Детални инструкции како се инсталира кирилична поддршка

• за Windows XP тука
• за Windows Vista и Windows 7 тука
• за Линукс – Ако си линуксаш мани се, сигурно знаеш самиот да инсталираш кирилична поддршка

Кириличната поддршка се користи на тој начин што заедно одеднаш се притискаат копчињата Alt+Shift. Откако ќе ги притиснете овие две копчиња, сега веќе немате потреба наместо шеќерче да пишувате 6ekјer4e. Сите 31 букви ви се на располагање. Еве како изгледа кириличната тастатура откако ќе ги притиснете овие две копчиња.

Следен чекор? – Пишувај на кирилица. Тоа е тоа.

Драги амбасадори, политичари, градоначалници, позиционери и опозиционери, директори, културно уметнички работници, познати ТВ фаци, суперстар диџеи и wannabe рок ѕвезди,  и сите останати што се сметате за фактори во општествениот живот во Македонија . Не туку ми се мавајте во гради кој е поголем патриот. Не туку ми палете свеќи за просперитет на Македонија. Не туку ми се молите на Господ за правда. Се додека вашите официјални преписки се на латиница, а на Фејсбук  пишувате KIS4INJA I POZDRAV4INJA вие сте за мене – онака ептен Амди Бајрам стајл – само обични мифки. Сите до еден без исклучок. Наместо да служите за пример, вие покажувате како не се почитува нешто што со векови наназад ни е оставено во наследство. Пола свет имаме описменето, алооооооооооооо!!! Зарем не мислите дека тоа заслужува ниту една ронка почит од ваша страна? 

Драги академици, професори, наставници, асистенти, демонстратори и сите вие што се бавите со било каква прoсветителска дејност, бидете даскали и надвор од работното време, а не само од 8 до 5. Каква почит треба да има еден ученик за неговиот професор по македонски јазик, кога овој не го почитува писмото на јазикот што го предава???

Драги обични смртници, мавнете едно Alt+Shift секој пат кога пишувате мејл, секој пат кога поставувате прашање во форум, секој пат кога го ажурирате вашиот Фејсбук статус, секој пат кога четувате со вашите пријатели, секој пат кога ќе се разџивџате на Твитер, секој пат кога ќе коментирате на некоја веб страна…. СЕКОЈ пат кога ќе напишете било што на интернет на македонски. Не е тешко. На почетокот нема да ви прави некоја разлика, но по некое време (како и на мене сега) ќе ви стане неприродно и напорно да читате и пишувате македонски на латиница. Стиснете заби и натерајте се самите себе си. Имам роднини кои што беа компјутерски буквално неписмени, па при описменувањето прво нешто што ме прашаа беше: А како да куцам и јас на кирилица како тебе? Не е потребно компјутерско знаење и натчовечки напор за ова, потребна е високо развиена свест и јака желба!

Ве поздрави Господин Господин Влатко Стефановски (и покрај тоа што песнава е мизерна, разбирам како е кога правиш песна по нарачка; битна е пораката што ја носи и затоа мојата почит кон него останува).

П.С. Благодарност до Внучкото што ме инспирираше за постов. Одамна му ја мислев да пишам на темава.

П.П.С. Гробот на Св. Кирил се наоѓа во црквата Св. Климент во Рим, едно 3-4 спрата под земја (градени се една базилика врз друга, не знам точно колку ги има). На ѕидот над неговиот гроб висат плочи на кои што СИТЕ словенски земји им искажуваат благодарност на словенските просветители за нивната писменост (и оние словени што не пишуваат денес на кирилица, првично биле описменети од Кирил и Методи – Панонија се простирала на дел од териториите на денешна Хрватска, Србија, Босна и Словенија ; Моравија е дел од денешна Чешка…). Македонската плоча е голема колку знакот за предност во сообраќајот. Бугарската од друга страна е бетер од билборд. Ние 24-ти Мај го прославуваме со тоа што остатокот од мајската плата го трошиме во Космос во Солун. Во Бугарија од друга страна се одржуваат паради по повод овој празник. Just sayin….