Ги натоваривме точаците на воз рано сабајле, и во 8 и кусур веќе бевме во Гостивар, спремни да го истражуваме западниот дел од нашата земја. Откако доручкувавме и удривме достојна доза на благо, започна нашата авантура. 

Делницата од Гостивар до патот што се двои за накај Маврово и Дебар беше хорор. Освен што дуваше силен ветар и врнеше ситен дожд, патот е толку фреквентен, колите возат многу брзо, камиони шишаат со 80 на саат, кај каменоломите има ненормална прашина што не ти дава да дишеш... Катастрофа. Накратко откако свртевме накај Маврово и првата дупната гума. Милина. Природа, цепени дрва, зелена трева, ние четворица...

Откако фркнавме по 400 и кусур денари по порција (к'о Охриѓани се еј, 1 Мај, додади 30% на редовна цена, хоп профит), тргнавме накај Дебар. Првичниот план беше да спиеме во Ростуше. Меѓутоа стигнавме таму прерано, па рековме да продолжиме накај Дебар, за да имаме утредента помалку за возење.

Видео репортажа од ден први (тазе завршени избори, соговорниците не можеа да се воздржат од политички коментари):

Последните 3 километри пред Дебар, одма после Бошков мост, не фати дожд, таман колку да направи беља и убаво да накиснеме. Стигнавме прилично мокри во Дениз Петрол, и откако натнавме сува облека, отидовме во ноќен живот во Дебар. 

Ден 2. Дебар - Струга - Охрид.

Денот со најубаво време, најживописна природа и најубав пат. Освен покрај Дебарското, поминавме и покрај езерото Глобочица. Пејзажите се неописливи и не ни дозволуваа да се движиме со брзина поголема од 10км на саат. Ползевме по мазниот пат со зинати усти и се воодушевувавме на убавината, без да зуцнеме збор. Најискрена препорака: пројдете го патов бар еднаш со точак. Сегде божева је хубавина.

Во Струга лајкабос, си купивме по еден донер и лименка пиво, и покрај Дримон уживавме во попладневното сонце.

А од Струга накај Охрид, Дарко стави слушалки во уши, ги рокна Продиџи до даска, го јавна точакот по стариот пат покрај езеро и стигна едно 20 минути пред нас :) 

Ден 3. - Охрид - Трпејца - Галичица - Стење

Вожњата на мојот живот. Она што лани го замислив, годинава го остварив. Да се качам на врв на Галичица со точак. Едниот од нас - Ваљон, поради болки во грбот, 'рбетот и каде уште не, се откажа и си фати автобус за накај Скопје. Колку и да ни беше криво, испадна дека тој е најпаметниот од нас - и заради временските услови кои следеа и заради крајот на приказнава. 

Охрид не можеше да биде Охрид без утринско шема кафе во Аквариус. Седнавме во аквариус и свртевме поглед накај Галичица. Планиниште. Со снег на врвот. Со облаци околу. Со невреме. Ма какво невреме, облаците горе ламбада играа. И од сите четворица што седевме на масата еден паметен не се најде да каже: Дечки, до Ресен има и регуларен нормален пат, можеме и од таму, не мора преку Галичица. Времево не ни оди баш во прилог. Не. Сите кој од кој поненормален. На никој не му текна дека Галичица е сериозна висока планина. Не некое брдо што го качуваме. На никој не му текна дека Галичица е планина од над 2000 метри надморска висина, и дека превојот е на околу 1500 (може нешто плус минус да има, не знам точна бројка - највисок патен превој во Македонија иначе).

Не. Ние бевме решени тој ден Галичица да ја качиме со точак, па мајка јана. Се поздравивме со Ваљон, тој отиде накај автобуска, ние го фативме патот околу езерото.  

Се беше супер до Трпејца. Малку облаци, малку стрмни угорнички, малку езеро, малку сообраќај. Наполнивме вода во Трпејца, мавнавме по едно чоколатце за енергија, и тргнавме нагоре.

Видео репортажа, снимено на почетокот на исклучувањето од патот Трпејца - Св. Наум.

Еден Француз стои на патот каде што се двои делот за нагоре и автостопира. Го прашуваме каде оди. Вика одам за Битола.

- Ама дечко, знаеш дека за Битола има и нормален пат, регионален? Тешко дека ќе помине некој од овде со кола што оди за Битола од Охрид преку Галичица.
- Ако. Природата е тука поубава. Сакам да одам од овде. Ќе автостопирам до вечер, ако не ме земе никој, ќе се вратам назад во Охрид и ќе пробам утре пак.

Му пожеливме многу среќа, си рековме ох кутра душа ќе измрзне на дождов, како не можеме на точак да го качиме некако и тргнавме нагоре. Не поминаа ни три минути се слушна звук на кола од позади. Не премина колата, и французот во неа. Испадна дека тој нас ќе не мисли, а не ние него.

Откога скршнавме по патот нагоре почнаа заебанциите. Почна да врне. Па почна многу да врне. Па почна да истура. Па почнаа да паѓаат камења од небо. Па почна да дува таков ветар што беше невозможно да држиш правец. Па почна да дува толку силно и гласно што на моменти не бев сигурна дали од позади грб ми иде кола или дува ветар. Помислата да стојам на врв на галичица со точакот кренат над глава ми беше лајтмотив. Кога стигнавме горе, сфатив дека тоа е невозможно. Толку многу дуваше и беше ладно, се осеќав како Санка Ман во Калгари. Еве како изгледаше пристигнувањето. Не можам да ви опишам колку ни беше ладно, колку бевме мокри, и колку дуваше. Не можам.



Океј супер, се качивме. Сега треба некако и да се симнеме. Испадна дека симнувањето беше всушност потешко од качувањето. Мокри од глава до пети, со езера во патиките, кочниците стиснати до даска, ползевме надоле со два на саат додека дождот истураше, а ние од ладно и од болка испуштавме тарзански звуци. Да не слушаше некој ќе мислеше дека живи не колат. Ви животот така немам викано од болка. Кога стигнавме во Стење, бабата каде што бевме сместени кога не виде рече: ЛЕЛЕЕЕЕЕЕ, КАКО ОД ЕЗЕРО ИЗЛЕЗЕНИ!

Вечерта ја поминавме во јадење циронки и сушење облека и патики на/во ќумбе.



Ден 4. Стење - Ресен - Битола

Следниот ден тргнавме накај Битола. Последниот ден од турата. Нити сериозни угорници и планини кои што беа пред нас, а и времето многу подобро од претходниот ден. На пола пат накај Ресен не пречека Батачето, кој што не прошета малку и низ Ресен, ни наполни тазе вода од кај него од двор, и не дружеше до пола пат накај Битола.

Мала кратка видео репортажа од патот Стење - Ресен.

Стигнавме во градот на конзулите како победници. Сончево време, а ние без раце триумфално се возиме по булеварот 1 Мај, алеја каква што Скопје никогаш нема да има. Ги прошетавме точаците по широк сокак, ги наранивме гладните стомаци, а потоа бидејќи имавме време додека да тргне возот за накај Скопје, отидовме и до Хераклеа, на уште малку културно-уметнично продуховување. А таму - нашиот пријател французот.

- Ехееееј, пак ти! Успеа да стигнеш во Битола а?
- Леле дечки, не ми се верува дека сте живи и дека по она невреме со точаците ја искачивте планината. Ве мислев цел пат, и многу сум среќен дека ве гледам.

Разменивме броеви, мејлови, фејсбуци, за потоа никогаш повторно да не стапиме во контакт. Како што е редот.

Се качивме на воз назад, кој што со секоја наредна станица стануваше се пополн и пополн, за на пола пат веќе да почнат да висат луѓе надвор од прозор како во возовите во Индија. Ние јуначки се држевме до пред Велес, негде кај Чашка, и после заспавме. За кога се разбудивме во Скопје да видиме дека точаците веќе ни ги нема во возот.

Како што реков, ова е една многу убава приказна со многу тажен крај.

Оригинално планот беше друг, но времето ни ги помати плановите, па наместо 4 дневна тура во природа, овој продолжен велигденски викенд изгледаше вака - 2 дена седење по дома и упатување на молитви на секој пола саат дождот да прекине, и 2 прекрасни дена поминати на точак. Минатите два пати бевме низ северо-источна и југоисточна Македонија, овој пат фативме Повардарие.

Недела рано сабајле, митинг поинт - под на Букефал мадињата. 8 јавачи на апокалипсата - 6 антички воини и две партизанки. Петар ДајМалкуОдСникерсот, Дарко НеМеУмарај, Ваљон Каурот, Игор Зборлестиот, Медо ЕснафСумЧоколадотоСиГоЧувамВоПатика, Ѕуљо СоОперираноКоленоВозамМоноцикл, Сандра АјронЛејди и јас.

Уште од старт глупости, уште нетргнати - дупната гума. Таман. Да дрмнеме кафе да се освестиме дур расклапаат точакот. Тргнавме, кога ете ти на 20 километри од Скопје на истиот тој точак и втората гума ојде јабана. Не фати малерот си реков. За среќа ова беше последната дупната гума на ова патешествие.

Се отвори небото, запече сонцето, таман пред угорниците накај Велес. Кој возел точак по стариот пат натаму знае какво искуство е тоа. Прекрасни пејзажи со ич непрекрасен пат.

Истресовме целулити, камења во бубрези и слични естаблишменти и стигнавме на велешко езеро. И решивме: не правиме кафана во Велес, на плажа на езеро ќе ги дрмнеме сендвичите што ги носиме, вечерта во Неготино ќе го правиме еснафот. Во Велес застанавме на кратко на бензинска да си ги замиеме точаците и патиките.

Патот од Велес накај Градско е перверзија во боја. Неописливи пејзажи. Времето повторно почна да ни се мурти и ние немавме друг избор освен да застанеме во Градско и да испиеме по едно ѕидарско пред коперација. When in Rome, do as the Romans do.

Од Градско накај Велес, оп изненадување, никој од нас не знаеше дека поминуваме точно покрај археолошкиот локалитет Стоби. Задолжително застанување, бесплатна тура од страна на водичот на стража и фоткање на уметнички фотки - омот за идниот мој рокенрол албум. (fun fact - 3 век од наша ера, во стоби имале јавни вециња со ПИСОАРИ)

Во Неготино стигнавме околу 19.30. Како и секоја тура до сега, и во оваа имаше спиење по конаци.  Манастир Св. Ѓорѓија. И манастирот немаше да биде манастир ако не е на врв на брдо, па после 100 и кусур извозени километри, уште 2 километри убава угорничка. Цел ден на две мини сендвичиња, кога стигнав во дворот на манастирот сакав да влезам внатре во црквата и да ги изедам свеќите. Е толку бев гладна.

А во манастирот фешта. Некој од гостите што спиеја исто по конаците ја запросил девојка му дента. 20 души седнати на свадбарска маса, ракии и салати што не се бројат на две раце и музиканти со неизбежниот 'Моји су другови' репертоар.

Поради недостаток на топла вода, туш кабини и пред се време, пристапивме кон старото добро замивање и за пола саат се нацртавме во Неготино каде што не пречека Иџи. Се најадовме, се напивме, и после отидовме на една туристичка прошетка каде што неминовно се сликавме со најголемата туристичка атракција во Неготино - СЕМАФОРОТ.

Утредента сите до еден станавме пред алармот. Утепани после 100 километри на точак, сите до еден станавме пред алармот. Дали дека манастир, дали дека планина и чист воздух, сите будни уште во 7 сабајле. Прекрасноќа. 

Доручкувавме како прави господа, на скали пред супермаркет. Некој јадеше лиснАто со пица, некој упражњаваше багет, кашкавал, салама и мајонез. Господа човеци, бечка школа.

Патот Неготино - Демир Капија се одликуваше со еден ветар на кој што би му дала само еден епитет - мамата. Во животов не сум возела по удолница и да мора да педлам за да не успорувам. Стигнавме во Демир Капија и после 18 километри и борбата со ветрот веќе бевме мртви уморни. А не чекаа уште 50 и кусур километри.

Џандари на патот.

- Добар ден, стариот пат за Гевгелија?

- Низ Демир Капија ќе помините, низ клисуурта, и само право ве воде пато.

- Асфалт?

- А не, тампон. До Миравци, тоа ви се едно 25 километри, се е тампон.

Ајдееее, ватрено крштевање, прва подолга офроуд тура за мене и мојот нов точак. Тој 'офроуд' е уствари пат кој што Германскиот крал Вилхелм Втори го изградил во 1916-та. Дошле германски војници овде за време на Прва Светска Војна, и откако не поробиле, кралот им рекол на своите војници: Ајде сега на луѓево да им изградите пат. И од тогаш нели, апарентли, тој пат не е пипнат. (Ова е изгравирано во карпите над тунелот, каде што почнува патот)

И за разлика од офроудот накај Велес, ова беше прилично цивилизиран пат, без многу дупки без многу камења, и со многу живописна природа - возење низ клисура директ покрај пруга. Па налетавме на некој каменолом (или што и да е), па се пентаревме и буткавме и фрлавме и рипавме од едно на друго песочни брда. Детска радост.

И кога продолживме да возиме и во себе си рековме ејјјј патов е топ до сега, почна да ни врне, а на патот почнаа да се појавуваат езера, некои поголеми од Дојранско.

по автопат (факдаполис) стигнавме во Гевгелија. Саат време пред да ни тргне возот. ти натоваривме точаците во воз ЕОВАКА

Лани бев прв пат, и кога се вратив малку бев како шлакната, ми требаа неколку дена да се стабилизирам. Годинава знаев веќе што ме очекува. 

Секогаш смешни, секогаш сатирични, секогаш без пардон. Но карневалот не е само маските. Низ нетов искружија одлични галерии, многу добри кадри. Но за разлика од другите карневали, овие не само што се маскираат, туку и ги живеат маските. 

Хит годинава ми беа пензионерите скијачи. На пример батево не само што беше пензионер отиден на скијање туку ладно си се качи на скиите и си скијаше на сув асфалт надоле по улицата. Мртов ладен си скијаше надоле. (запази детаљ штеки и маска за скијање)

Ова батево, дел од тајфата СКЕРШИ КИЧМА - Проект за намалување на бројот на пензионери на владата на РМ, на пример ми дојде и ми рече: Дај ми малу од пивото, пензијата не ни е стигната, сите пари на скијање ги потрошивне. (запази детаљ скршена глава и ролетна)

Ова батево, дел од истата тајва, си го скршил "алатот“ на скијање. Бабата жива нервозна, вика урла, се дере. Кај го скрши, кај го запусти, сега шо ќе прајме. (на алатот му тураа вино, за да оздрави побрзо) 

На трета баба, од истава тајфа, Тофиле и умрел горе на стаза, го остајла. До година здравје боже, ќе скијале навода, во Охрид. 

Субрата Рој ми даде паре. Да сум си купела сладолед. Обезбедувањето го чува (запази детаљ спирала од аналоген телефон околу врат), а тој со турбанот до него раздава пари и се дере: „Земајте народе, земајте дур има, оти од утре взатвор ќојт.“

И не само што делеа пари, имаа магаре (вистинско магаре) преправено во слон и деца со транспаренти: ВОЛОЈ ИМАТЕ, КРАВИТЕ ВИ СЕ ОД МЕНЕ ГРАТИС, туку царињава го имаа од претходно цело село облепено по бандерите со написи за отварање на нов ексклузивен хотелски комплекс во Љубаниште, на 14-ти Јануари.

Иван Исцелител ми рече да си стиснам желба во шољата. (запази детаљ кукла во џебот)

Убавината на карневалов, според мене е во детаљите. На пример, НА ПРИМЕР, овие ако знаат зошто им е чадорот, ја главата ќе си ја исечам. 

Овие „со фискална во рака до стап без мака“ ми ветија дека ќе ми го наместат станот, ама на крај се го наместија. Се си беше регуларно.

Ама они не ги праат партал само власта. Или опозицијата. Или другите, туѓите. Вевчани без пардон се мајтапи и со своите.

Овој доле е ФУНКЦИОНЕР. Не министер, не претседател, не директор. Функционер. И функционеров со гол мев низ село како дел од маската шеташе печено прасе наденато на кол, а горе висат печени кокошки и колбаси. Утредента на 14-ти сабајлето кога се палат маските прасето беше изедено, а колбасите место горе, му висеа околу врат, кокошките не ми текнува дали беа таму. И кој помине замине, овој од вратот скини колбас, дај му за честито за Св. Василија. (запази детаљ батево што му свири со кавал)

Есма, не знам зошто, не нашол материјал за фустанот. Па ги откорнал пердињата од дома. Од неговата дома си ги откорнал завесите за да направи маска!!! И голи пенџериња оставил низ куќа. А вечерта пред Василица учел како да врти со рачињата ко Есма. (овој до него е антички ѓуптин)



Еве дел од тајфата свирачи што ја придружуваа Есма. (Колата беше облепена со слики од Есма, а од звучниците цел ден ечеше Мангава Ту)

Тие глупите августи и ѓаволите, стандард шема. Ви текнува лани како бев избезумена од нив со кожите? (цело село ме памтеа, кој по лик, кој по белиот капут, кој по блог постот) Е, само што лани беа страшни, годинава беа упичкуматер страшни. Ѓаволите на вилите имаа наденато кокошки. Вистински кокошки со вистински пердуви што летаа наоколу и вистински органи кои се откинуваа дел по дел и паѓаа по улиците и си стоеа така. Еден од нив имаше наденато цела свинска глава на вилата. (кожата од главата). Со уши, со нос, со се. А глупите августи немаа кожи од свиња, туку кожа од ЦЕЛА свиња, распарана кај стомакот. Секако дека и годинава го изедов. Ме пернаа по глава со магарешки опаш, колку и да изигравав кул и мирна и дека не ми е страв, ме знаат дека не сум од таму. 

 Во најмила, најпозитивна и најпрекрасна смисла на зборот, вевчанци се лудо племе. Едвај чекам да дојде следната Василица.

П.С. Шлагот. ОД СЕГА НАПЛАШТАМ НЕМАТ ЗАЕБАНЦИ ПОЌЕ! По-бе-да!!! Еве веќе други дан се смеам, ишијас фатив од смеење. 

П.П.С. Разговор меѓу двајца вевчанци:

- Абе ние сме ти ендемски вид.

- Ау немој докторе со такви зборој, затвор ќе не клаат.